In deze Kurt Wallander, de zevende in de reeks, wordt de inspecteur geconfronteerd met een ongeruste moeder die beweert dat een toeristisch kaartje dat ze van haar, samen met twee vrienden, vermiste dochter kreeg vervalst is. Aanvankelijk gelooft niemand haar verhaal, maar als er anderhalve maand later in een natuurgebied, drie, door het hoofd geschoten, lijken van jongeren worden gevonden, blijkt dat het moederinstinct feilloos werkte.

Ondertussen werd ook al het stoffelijk overschot van Kurt’s collega Svedberg door het team ontdekt. Hij was in zijn appartement doodgeschoten. Hij was blijkbaar tijdens zijn verlof een privé-onderzoek gestart naar de verdwijning van de jongeren.

Nu moet een onderzoek gestart worden naar een moord die al koud is, waarbij men niet het minste idee heeft van dader of motief, wat het politiewerk er niet makkelijker op maakt.

Ook vinden er in dit boek weer een paar ingrijpende wijzigingen plaats in het leven van Wallander, wat de uitwerking van evolutie van het personage weer ten goede komt.

Meesterverteller Mankell houdt vast aan zijn vertrouwde, sensatieloze, gedetailleerde, realistische beschrijving van het onderzoek en de zieleroerselen van zijn hoofdpersonages, alhoewel dat het mij opviel dat het op de klippen lopen van zijn relatie met Baiba, op Wallander niet de verwachte depressieve gedachten naar boven brengt, en hij zich er sneller over zet dan in vroegere verhalen.

Nu is Ystad, het plaatsje waar de verhalen zich afspelen, niet echt een wereldstad, en toch is dit alweer de derde seriemoordenaar in goed drie jaar tijd. Om maar te zeggen dat het misschien wat van het goede (of slechte) te veel is, en Mankell misschien eens een ander onderwerp moet aansnijden in zijn volgend boek.

Mankell’s boeken blijven van hoog niveau en ik lees ze altijd met zeer veel plezier. Al is het maar omdat ze een welkome afwisseling vormen tussen al die thrillers die wedijveren om de meeste lijken en de grootste hoeveelheid rondspattend bloed.