Een grondig en intens bezoek aan het diepe zuiden.

Reizen en er boeken over schrijven is welbesteed aan Paul Theroux. Ik lees hem al vanaf zijn "De grote spoorwegcaroussel". Deze keer bleef hij dichter bij huis , vind en reisde met zijn wagen van Cape Cod , waar hij woont, naar het diepe zuiden van Amerika. Over die rit is hij bondig, de eerste achthonderd kilometer zijn volgens hem saai en lelijk en het is er dikwijls rijden door tunnels.
Het diepe zuiden bezocht hij vier keer zodat hij er elk seizoen meemaakte, dat is interessant want sommige personen bezoekt hij meermaals zodat deze contacten diepere gesprekken opleveren.
Theroux bereisd het diepe zuiden van links naar rechts en van boven tot onder of in concentrische cirkels. Hij bezoekt wapenbeurzen waarvan er daar vele zijn. Bezoekt boerderijen , ontmoet een paar schrijvers, vind in Oxford het huis van Faulkner dat gelegen is aan een universiteit die , toen Faulkner er woonde, verboden was voor zwarten. Racisme en segregatie komt regelmatig aan bod in zijn gesprekken met bewoners van zowel zwart als blank. Helemaal per toeval ontmoet de schrijver een ex-vrouw van B.B. King.
De verhalen die theroux hoort doen hem regelmatig denken aan verhalen van Tjechov en het landschap soms aan Rusland. Zijn betrokkenheid met het achtergestelde gebied is erg voelbaar en zijn verontwaardiging daarover sleepte me daarin mee.
Het boek is zo levendig en kleurrijk geschreven, de armoede zo aanzichtelijk dat ik er bang van werd, maar ook dat ik de geuren en het stof leek te ruiken, de gebouwen , bouwvallen en het landschap voor me zag. Theroux is er in geslaagd me helemaal onder te dompelen in het diepe zuiden als was ik erbij. Nu ben ik wel benieuwd om een ouder werk van Naipaul over hetzelfde gebied te lezen.