Magisch mooi

Naomi Novik ( NY 1973 ) is een Amerikaanse fantasyschrijfster met Pools/Litouwse roots. Novik studeerde Engelse literatuur en informatica, richtingen waar ze beiden iets mee deed. Na het meewerken aan het computerspel Neverwinter Nights:Shadows of Undrentide besloot ze om haar blik te focussen op het schrijven.
Novik is getrouwd met Charles Ardai. Schrijver en oprichter van de Hard Case Crime serie en Juno, een internetbedrijf. Samen hebben ze een dochter, Evidence.

Het verhaal: Er was eens een vallei met een toren en in die toren een Draak. Het is te zeggen, een magiër die Draak wordt genoemd en om de tien jaar een jeugdige schone uit de vallei komt halen en de vorige laat gaan. Dit jaar is het anders, speciaal, en wij zijn getuige.
Redenen zijn vaag in den beginne maar dwalen allemaal richting het Woud met zijn mysterieuze wezens en gedrag.
Wat het Woud nu precies is wordt gaandeweg de grote verhaallijn waaraan alles word opgehangen.
Koningen en koninginnen van gebruikelijke en ongebruikelijke intriges, Prinsen van eer en perikelen, Magiërs en andere heldhaftigen.
Dit alles diep geworteld in magie, fantasy, fabels, folklore en sprookjes. Vooral de magie en hoe dit wordt beschreven en gebruikt is magisch en drijvend voor het verhaal vind ik.
Het is Disney,...met ballen,
Grimm maar grimmiger,... of niet?
Andersen maar anders,...of niet?
Of Lewis maar,...nee!
Ik vergelijk niet graag maar met dit boek kan ik niet anders omdat het afgeleid is van allerlei geschreven schoonheden die ik ooit voorgelezen kreeg en later las. De kunst zit hem, vind ik, dat het als fundering werd gebruikt om een sterk geheel op te bouwen. Samen met een aangename, beeldende schrijfstijl groeit dit boek pagina na pagina naar meer dan ik verwachtte.
Je begrijpt wel dat dit boek me deed hinkelen tijdens het lezen en zelfs nog een beetje erna. Maar het is de stijl en vakmanschap van Vrouwe Novik die me telkens meetrok en bij momenten verbijsterd achterliet, het verhaal een eigen smoel geeft op bekende gezichten.
Soms enkel door wat ze schreef andere keren hoe ze het schreef maar altijd mee in haar wereld doorheen een herkennend verhaal. Als een deja vu maar samen, toch los, op een andere plaats maar nooit weggeweest.


Waarom ik het las: Je kan als liefhebber van het genre sommige boeken gewoon niet negeren. Deze was er zo één voor mij.


Plus: De schrijfstijl, vorm en geheel. Hoe het overgebracht wordt en tot je verbeelding blijft spreken doorheen iedere pagina. Verbluffend bij momenten.

Min: Verhaal is niet bijster origineel maar doet geen afbreuk aan het geheel.

Opmerking: Er is geen map!!! Nee echt!?!?!? In de Engelse editie van dit boek die ik las zat er tot mijn spijt geen map.