Een analyse van de angst

Emily Barr verdient de bijnaam "koningin van de chicklit thriller" wellicht ten volle, maar die licht denigrerende titel klinkt als een onderschatting van haar werkelijke talent. De perfecte leugen, haar negende thriller, is uitstekend verteld en geschreven in een mooie literaire taal. Toch is het ontegensprekelijk een chicklit thriller...

Lucy Riddick heeft alles om gelukkig te zijn. Ze heeft het materieel gezien niet slecht, een partner die haar aanbidt en vrienden die haar op handen dragen. Maar Lucy heeft een angstaanjagend geheim. Ze heeft altijd een gepakte reistas binnen handbereik, klaar om op vlucht te slaan als het spook uit haar verleden haar weer dreigt in te halen. Op een dag ontwaart ze in haar straat de man voor wie ze al sedert haar zestiende op de vlucht is. Omdat ze haar geliefden niet in gevaar wil brengen, ziet ze geen andere uitweg dan te vluchten. Ze neemt haar reistas, en zonder één woord van afscheid laat ze alles en iedereen achter en vlucht ze naar Venetië. Daar probeert ze een nieuw bestaan op te bouwen. Maar heeft ze haar belager wel afgeschud? Misschien is Venetië toch niet de ideale plek om zich in te verliezen...

Angst is als het ware het eerste personage waarmee de lezer kennismaakt. Aanvankelijk heeft dit personage geen inhoud, het is er gewoon. Een boek met "angst" als thema moet bijna een psychologische thriller zijn, maar toch is De perfecte leugen dat niet. De schrijfster vermijdt angstvallig al te diep in de ziel van haar personages te kijken. "Show, don't tell" is het principe dat Emily Barr tijdens het schrijven van haar romans altijd voor ogen houdt. Ze observeert haar personages, ze beschrijft uitgebreid hun doen en laten, maar vertelt nagenoeg niets over hun emotionele beweegredenen. Zeker in dit verhaal sluit die observerende stijl wonderwel aan bij de figuur van Lucy Riddick, die ook voortdurend haar omgeving moet naspeuren om het gevaar een stapje voor te blijven.

Emily Barr is bijzonder bedreven in het gedoseerd opbouwen van angstige spanning. Al vanaf de eerste zin weet de lezer dat Lucy bedreigd wordt, maar door wat, of wie? De angst hangt als een mistige schaduw boven Lucy's leven. Het duurt tergend lang eer onthuld wordt dat die angst verpersoonlijkt wordt door een man. Maar wat maakt hem zo verschrikkelijk bedreigend dat Lucy er al bijna twintig jaar voor op de vlucht is? Vanwaar komt die extreme angst, zo groot dat ze er haar hele hebben en houden, al haar vrienden en zelfs haar partner voor in de steek laat?

Samen met de antwoorden komt ook de ontgoocheling. Want wat Lucy in haar jeugd heeft meegemaakt is weliswaar traumatisch, maar het verantwoordt bijlange niet haar jarenlange vluchtgedrag of die immense angst. Nadat ze de spanning hoog heeft opgevoerd kiest Barr voor een al te gemakkelijke uitweg om haar thriller af te sluiten. Een prachtig boek eindigt aldus op een afknapper.