"Liefhebbers van Scandinavische thrillers opgelet: er is weer reden tot juichen want uit de Noorse fjorden is weer een nieuw talent opgedoemd en het heet Kjetil Try..." Dat was de openingszin die ik voor deze recensie al in mijn hoofd had zitten nog voor ik Laat de kinderen tot mij komen half had uitgelezen.
Het verhaal begint in Oslo tijdens een koude kerstmaand. Een bekende toneelspeler wordt vermist nadat hij kort voordien nog schitterde als Jozef in een toneelopvoering van het Kerstverhaal. In de diepvriezer van zijn woning wordt een deel van zijn ingewanden gevonden, maar er is geen spoor van zijn lijk. Enkele dagen later worden opnieuw ingewanden gevonden, deze keer van een jonge non, maar ook hier ontbreekt het lijk...
Al vanaf de eerste zinnen werd ik meegesleurd door dit verhaal, en na enkele tientallen bladzijden wist ik het zeker: hier is iets bijzonders op komst! Er is vooreerst de algemene sfeerschepping waarin de auteur zijn verhaal situeert: het is putje winter, het vriest stenen dik, er liggen pakken sneeuw en het is donker... Kan het nog Scandinavischer? Dan is er de ietwat stuurse hoofdinspecteur Rolf Gordon Lykke die gehuwd is met een vijftien jaar jongere vrouw; hij heeft eigenlijk alles in huis om gelukkig te zijn maar slaagt er toch in om daaraan te twijfelen. Lykke heeft enkele werkzame assistenten die naar hem opkijken, en één wat eigengereide medewerker waartegen hij zich kan afzetten. Dat alles vermengt de schrijver tot een goed verhaal met degelijke spanning die mooi wordt opgebouwd en aanhoudt. Kortom: alles wat we van een Scandinavische thriller mogen (en willen) verwachten, krijgen we.
Kjetil Try weet zijn personages en vooral inspecteur Rolf Gordon Lykke erg afgelijnd te karakteriseren, en tijdens het lezen overviel mij op een bepaald moment de gedachte: "Wallander is terug, Beck ook" (toegegeven, ik schrok zelf van die gedachte). Een andere bevlieging: hoewel het verhaal niks van doen heeft met kannibalisme overvielen mij bijwijlen herinneringen aan Silence of the Lambs. En toch, en toch... Dat euforisch gevoel blijft toenemen tot ruim driekwart ver in het boek, maar naar het einde toe smelt het een beetje weg. Ik wilde niets liever dan dat goede gevoel vasthouden tot het einde, ik wilde absoluut deze nieuwe ontdekking blijven koesteren, maar als ik het boek eenmaal uit had, bleef ik tegen wil en dank wat verweesd achter met een onvoldaan was-het-dat-maar gevoel. Precieze redenen kan ik daar niet voor aanwijzen want het boek is spannend, goed geschreven en minutieus opgebouwd. Alleen, het is niet nieuw, het is niet verrassend, het is alsof je het allemaal al eens eerder gelezen hebt. De talrijke herinneringen aan Wallander, Beck, Silence of the Lambs en nog andere zijn misschien juist daarom verantwoordelijk voor dat gevoel: té veel is vergelijkbaar met ander werk. Deze thriller, die zo veelbelovend begon, komt daarom uiteindelijk toch terecht op de stapel "erg goed, maar niet uitzonderlijk." Jammer eigenlijk, want nu kan ik mijn vooropgestelde openingszin niet meer gebruiken. Toch geef ik het boek nog 4 sterren.