In Dossier 64, ondertussen alweer het 4e deel uit de Q-serie van Jussi Adler-Olsen, krijgt brigadier Carl Mørck een nieuwe zaak toegeschoven door zijn assistente Rose. Het handelt dit keer om de nooit opgehelderde verdwijning van een eigenaresse van een escortbureau.

Na wat onderzoek blijken er rond diezelfde tijd, dertien jaar geleden, nog een aantal personen plotseling van de aardbodem verdwenen te zijn. Via allerlei aanwijzingen komt Curt Wad in beeld, de leider van de ultrarechtse politieke partij De Zuivere Lijn. Ook duikt het eiland Sprongo op, dat in het verleden door de Deense overheid werd gebruikt voor het opbergen van lichtzinnige vrouwen en dat in verband werd gebracht met gedwongen sterilisaties en illegale abortussen. Via een hele serie flashbacks, zoals ook gebruikelijk in de andere delen van de Q-serie, leidt Jussi Adler-Olsen de lezer naar een verrassende ontknoping.

Met Dossier 64 levert Jussi Adler-Olsen weer een gedegen thriller af die ook nog eens de nodige humor bevat. Vooral de communicatie tussen Carl Mørck en zijn assistenten Assad en Rose werkt regelmatig op de lachspieren.

Hoewel Dossier 64 goed op zich zelf staand gelezen kan worden, zijn er net als in elk vorig deel van de Q-serie ook weer terugkerende zaken. Zo is er de voortgang in het onderzoek naar de spijkerpistoolmoorden waarbij Carl Mørck betrokken was. En natuurlijk ook de vraag “Waar komt Assad eigenlijk vandaan en wat is zijn achtergrond”. In elk deel wordt er weer een tipje van de sluier opgelicht, dus voor de liefhebbers is het nu weer wachten geblazen tot deel 5 uitkomt.