Iedere beoordeling van een boek gaat uiteindelijk over smaak. Is (of liever: vind ik) een boek goed of niet. Recensies als in VN´s detective & thrillergids en hier op Crimezone kunnen als richtlijn dienen bij keuzes, maar natuurlijk is een positieve recensie geen garantie dat ik een boek de moeite waard vind.
De wet en de leugen van John Hart is zo´n geval. Na de welhaast lyrisch positieve recensie op Crimezone ben ik naar de winkel gerend om nog snel voor mijn vakantie deze vermeende topthriller aan mijn koffer toe te voegen. Vanzelfsprekend wilde ik de geboorte van de nieuwe Scott Turow niet missen.

Wat een deceptie!

Het overmatige gebruik van pathetische zinsnedes en semi-indrukwekkende bijvoegelijke naamwoorden om de zieleroerselen van de hoofdpersoon en zijn verbijsterend slappe persoonlijkheid te illustreren dragen ertoe bij dat de eerste helft van het boek vrijwel onleesbaar is. In eerste instantie dacht ik dat het wellicht aan de vertaler lag, maar na het lezen van recensies op Amazon.com heb ik moeten concluderen dat de bombastische schrijfstijl eigen is aan John Hart en dat de vertaler waarschijnlijk prima werk heeft geleverd.
De plot ontwikkelt zich in de eerste helft van het boek niet of nauwelijks, de hoofdpersoon denkt van alles maar zegt en doet vrijwel niets en voor zover hij communiceert en handelt doet hij dit als daarenboven als een idioot. En daarbij zijn alle vrouwenkarakters volstrekt ééndimensionaal en voert goedkoop melodrama de boventoon.
Is dit Turow? Mijn antwoord is duidelijk: absoluut niet, de vergelijking gaat op alle mogelijke manieren mank en lijkt me eerder een belediging voor Turow.

Ter verdediging van het boek moet gezegd worden dat halverwege de vaart er toch nog behoorlijk inkomt en de plot uiteindelijk niet slecht is. Toch blijft ook in het tweede deel van het boek het pathetische gehalte in de schrijfstijl duidelijk aanwezig, hetgeen voorkomt dat ik het meer dan twee sterren waard vind. Een redelijk debuut, waarschijnlijk geschikter voor vrouwen dan voor mannen. Maar even afwachten wat zijn volgende product is alvorens John Hart heilig te verklaren, zou ik zeggen.