Een knap debuut met een unieke humor

Jente Posthuma weet in een paar woorden haar personages helder neer te zetten: scherp, humoristisch, laconiek, absurdistisch, ontroerend, allemaal termen die slaan op de schrijfstijl van Jente Posthuma.
In prachtige zinnen wordt het leven van een meisje beschreven dat opgroeit met een theatrale moeder die hoge verwachtingen koestert ten aanzien van haar dochter. De moeder gaat dood (indrukwekkende sterfscène) en de dochter moet verder met een rouwende vader die haar vaak adviezen geeft maar het eigenlijk ook niet zo goed weet.
De ikfiguur is dertien als de moeder sterft, ze gaat naar Parijs als ze achttien is en ze krijgt uiteindelijk na veel mislukte relaties een partner en een kind. Ze lijdt bovendien aan misofonie wat in haar geval betekent dat ze niet tegen eetgeluiden kan. Daarvoor gaat ze in therapie. In de beschreven sessies zitten veel grappige observaties.
In korte hoofdstukken beschrijft Jente Posthuma het leven van het naamloze, stuurloze meisje. Ze observeert scherp en schrijft behoorlijk wat treurigheid droogkomisch en lichtvoetig op.
Ik heb het boek een paar keer gelezen en ik was iedere keer weer geboeid. Vooral het laatste hoofdstuk greep me bij de keel.
Een debuut dat een groot publiek verdient.