Geen Larsson maar wel goed pruimbaar

Mjaa.. hoe ga ik dit eens omschrijven.

Ik moet zeggen: geen slecht boek hoor... maar 't is, helaas en logischerwijs onvermijdelijk, gewoon geen Stieg Larsson vervolg. Minder literair raffinement, m.n. op het gebied van sfeer, ritme en adembenemendheid, en een wat zwakker, gehaaster verhaal.

Heeft Lagercrantz dus slecht werk geleverd? Neuh, vinnik nie.

Integendeel zelfs. Maar vergelijk 'm gewoon niet met Stieg Larsson en dan is het best een goed pruimbaar boek. Eigenlijk mogen we in ons handjes knijpen dat het duo Blomkvist-Salander nog in een redelijk herkenbare vorm bestaat.

De ingrediënten die Lagercrantz gebruikt zijn sterk: het ons bekende onnavolgbare duo, hackers, wiskundige kwesties, kwantummechanica, Big Brother, autisme, onderzoeksjournalistiek, Russische mafia, de Amerikaanse NSA, de Zweedse veiligheidsdienst, verrassende familiebanden,

En hij weet dat alles aaneen te rijgen tot een kloppend verhaal. In eerste instantie een tikkie te technisch (kan ook aan mij liggen.. wiskunde was niet m'n sterkste vak..) en te beschrijvend met een iets te grote veelheid aan personages eromheen, maar in de tweede helft toch meer spanning, vaart en, vooruit, zowaar ietsiepietsie Larsson vleugjes.

Kortom, wie weet wordt het nog wel 'ns wat! Ik ga 'm de kans geven door z.s.m. deel 5 op de kop proberen te tikken.

Niet alle boeken hoeven groots en meeslepend te zijn om toch een redelijk goede tijd in door te brengen.

Toch?