De andere kleinzoon

De andere kleinzoon


Noodgedwongen neemt mevrouw Palfrey op een regenachtige zondagmiddag haar intrek in het - ook bij de taxichauffeur onbekende - hotel Claremont. Ondanks haar normale flinkheid voelt ook mevrouw Palfrey zich neerslachtig. Ze houdt zichzelf voor dat ze hier niet hoeft te blijven als het haar niet bevalt.
Direct al op eerste bladzijde slaat een weemoedige beklemming je als lezer om het hart. Je voelt dat mevrouw Palfrey eigenlijk nergens anders terecht kan. Ze komt van haar dochter in Schotland en zij is daar blijkbaar niet meer welkom of niet zo heel erg welkom. Waarschijnlijk is mevrouw Palfrey ook weduwe.
Oud, eenzaam en overbodig. Een van de hotelgasten merkt later in het verhaal op: je hebt eerst alles gegeven en op het moment dat je iets terug zou kunnen krijgen, zit je met lege handen (mijn parafrase, rdv).
Eerst is zij nog een buitenstaander bij de vaste hotelgasten, op wie de norse hoteleigenaar niet heel dol is, het stelletje oude mensen jaagt de gewone hotelgasten maar weg. Later vindt zij natuurlijk haar eigen plekje. Je ziet zo een gezelschap uit de detectiveboeken van Agatha Christie voor je. Dat is ook altijd een clubje bij elkaar geraapte personen die ergens logeren, van wie er zeker een paar hele of halve klaplopers zijn.

De hotelgasten van Claremont zijn afgedankt; ze kunnen of willen geen eigen huis en huishouding meer voeren en voor het verzorgingshuis zijn ze nog te goed, al is er niemand die daar heen wil. Arme mevrouw Arbuthnot, die daar toch heen gebonjourd wordt vanwege haar incontinentie.
Hebben ze geen geld, of worden ze gedwarsboomd door de aanstaande erven hun kapitaaltje aan te snijden? Mevrouw Palfrey kan eigenlijk niet koken, dat heeft ze in het buitenland waar ze altijd met haar man vertoefd heeft, ook nooit gehoeven. En alleen in een huisje is ook maar alleen.
De mensen leven zuinigjes; ze nemen geen wijn bij het eten, delen een taxi als een taxi echt nodig is en bovenal doden ze de tijd, zonder dat ze willen dat hun tijd al op is en met bezigheden en activiteiten die niet veel mogen kosten. Van de arme mevrouw Arbuthnot verschijnt op een zeker moment een advertentie in de krant dat haar begrafenis verwacht wordt, maar er staat geen adres bij, dus de Clarmonters kunnen haar hun respect niet gaan betuigen.

Met humor en kletspraatjes proberen zij hun dagen prettig te laten verlopen, wat meestal niet gebeurt. De stiff upperlip is nauwelijks in staat hun melancholie en verveling te verdrijven. Meneer Osmond onderneemt pogingen maar faalt.
Mevrouw Palfrey heeft misschien het grootste geluk van allen. Zij ontmoet een arme schrijver, die haar van de stoep opraapt en thuisbrengt. Zij lijkt meer verguld met hem dan met haar kleinzoon Desmond. Je verwacht natuurlijk dat de nep-Desmond, die Ludo heet, zich gaat gedragen als een gigolo, ook al omdat hij een vriendinnetje heeft dat gefeteerd wil worden. Mevrouw Palfrey dient hem bovendien als voorbeeldpersonage voor zijn roman Er verscheen geen bericht van overlijden. Hoe toepasselijk zal dat blijken.

Een prachtige zedenschets over de Engelse samenleving begin jaren zeventig is deze roman. Ik zou de roman eerder als tragisch dan als tragikomisch kenschetsen, maar zwaar is de roman niet. Iedereen probeert er het beste van te maken. Men probeert samen te leven en respecteert elkaar misschien niet van harte maar in de praktijk toch wel. Je wordt er niet zo vrolijk van maar toch wel een klein beetje. Er is altijd hulp mogelijk en altijd uit onverwachte hoek.

Eerder las ik van Taylors hand Angel. Een heel andere roman, over een meisjes dat haar hele leven niet ophoudt met zichzelf te overschatten en daar grandioos mee wegkomt. Het confronteert de lezer met de vraag: heeft het nu écht zin om mezelf goed te leren kennen?




Over de auteur

Elizabeth Taylor (geboren Coles , 3 juli 1912 - 19 november 1975) was een Engelse schrijver en schrijver van korte verhalen. Kingsley Amis beschreef haar als 'een van de beste Engelse romanschrijvers geboren in deze eeuw'. Antonia Fraser noemde haar 'een van de meest onderschatte schrijvers van de 20e eeuw', terwijl Hilary Mantel zei dat ze 'behendig, voldongen en enigszins onderschat' was.


Elizabeth werd geboren in Reading, Berkshire, de dochter van Oliver Coles, een verzekeringsinspecteur, en zijn vrouw Elsie May Fewtrell. Ze volgde een opleiding aan de Abbey School, Reading en werkte daarna als gouvernante, tutor en bibliothecaris. Ze trouwde in 1936 met John Taylor, eigenaar van een zoetwarenbedrijf, waarna ze voor bijna heel hun huwelijksleven in Penn, Buckinghamshire woonden. Ze was kort lid van de Britse Communistische Partij en vervolgens een vaste voorstander van de Labour Party 

Taylor's werk houdt zich voornamelijk bezig met de nuances van het dagelijks leven en situaties, waarover ze schrijft met behendigheid. Haar sluwe maar aanhankelijke portretten van het middenklasse en hogere middenklasse Engelse leven wonnen haar als een publiek van discriminerende lezers, evenals trouwe vrienden in de wereld van de brieven. Ze was een vriend van de schrijver Ivy Compton-Burnett en van de romancier en criticus Robert Liddell. Haar lange correspondentie met laatstgenoemde vormt het onderwerp van een van haar korte verhalen, 'The Letter Writers' (gepubliceerd in The Blush, 1951), maar de brieven werden vernietigd, in overeenstemming met haar algemene beleid om haar privéleven privé te houden. Een gruwel van publiciteit is het onderwerp van een ander beroemd kortverhaal, 'Sisters', geschreven in 1969.

Anne Tyler vergeleek Taylor ooit met Jane Austen , Barbara Pym en Elizabeth Bowen - 'allemaal zielezusters', in de woorden van Tyler.


Elizabeth Taylor was ook een goede vriendin van Elizabeth Jane Howard, die door de weduwnaar van Taylor werd gevraagd om na de dood van Elizabeth Taylor een biografie te schrijven. Howard weigerde vanwege wat volgens haar een gebrek aan incident was in het leven van Taylor. 

Elizabeth Taylor stierf op 63-jarige leeftijd aan kanker in Penn, Buckinghamshire.
In de 21e eeuw ontstond er een nieuwe interesse in haar werk door filmmakers. In de jaren zeventig had Ruth Sacks Caplin een aangepast scenario geschreven op basis van Taylor's roman Mrs. Palfrey in Claremont. Het scenario van Caplin bleef tientallen jaren liggen, totdat haar zoon, Lee Caplin, de rechten op de film in 1999 kocht. De filmbewerking van Ruth Sacks Caplin, geregisseerd door Dan Ireland, werd eindelijk uitgebracht in 2005 met de Britse actrice Joan Plowright in de titelrol.
De Franse regisseur François Ozon maakte in 2007 een film van 'The Real Life of Angel Deverell' getiteld 'Angel', met Romola Garai.
(Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Taylor_(novelist))
(Met grote dank aan Truusje Truffel voor de info over Taylor; bovenstaande bespreking schreef ik zelf ;-), http://metdeneusindeboeken.blogspot.com/search?q=Elizabeth+Taylor )