Ervaringsdeskundige

Ervaringsdeskundige


Sohaila Abdulali, een Amerikaanse van Indiase afkomst (moslim), schreef een boek over verkrachting met een titel die zich in het Nederlands niet soepel laat vertalen: 'What We Talk About When We Talk About Rape'; 'Waar we over praten als we over verkrachting praten'. Geen lekker ontspannen zomers boek. Ik aarzelde ook wel een paar ogenblikken voor ik aan dit boek begon. Wat lezen betreft zoek ik nooit de makkelijkste weg en wat andere levenszaken betreft ook niet, denk ik, maar daar gaat het nu niet over.

Ondanks de zwaarte van dit boek en de urgentie, het #MeToo van celebs lijkt alweer op de terugweg te zijn, is dit een geweldig boek en geschreven met een vlotte en scherpe pen.
Ik realiseerde me al lezend dat er waarschijnlijk bijna geen enkele vrouw is zonder nare ervaringen op het gebied van seks en grensoverschrijdend gedrag, aangaande zaken als aanranding en verkrachting. Lang heb ik zelf ook gedacht, zoals de auteur en veel andere vrouwen, dat sommige levensfeiten er gewoon bij hoorden of dat het allemaal niet zo ernstig was en dat ik, dat wij gewoon een beetje overgevoelig zijn of zo. Opmerkingen van je collega’s of je baas, of van ooms en neven bijvoorbeeld of de mannen op straat. Ook de aanvankelijke reactie op de #MeToo-boodschappen was die van een beetje wegwuiven, dat het toch allemaal niet zo erg is en dat de betreffende vrouwen zelf misschien ook wel aanleiding gegeven hebben. Daarin speelde bijvoorbeeld de Franse actrice Catherine Deneuve niet zo’n fraaie rol. Abdulali wijst uitermate ferm van de hand dat het vrouwen hun eigen schuld zou zijn of dat ze aanleiding zouden hebben gegeven. Nooit is het vrouwen zelf aan te rekenen dat zij seksueel aangerand / verkracht worden: niet de korte rok, niet de dronkenschap, niet het feit dat zij een mooi lichaam heeft, noch dat zij een ‘erotisch’ beroep heeft (sekswerker, zoals dat fraai en geslachtsneutraal heet). En Abdulali heeft natuurlijk helemaal gelijk!

Op een gegeven moment dringt het besef door dat het natuurlijk geen overgevoeligheid onzerzijds is maar laakbaar grensoverschrijdend gedrag ten aanzien van vrouwen en ook sommige mannen.
Dankzij het feminisme is mannelijke dwang en overmacht op zijn retour. Het gaat langzaam en soms lijkt het niet op te schieten, maar het verandert wel degelijk. Dat maakt mannen natuurlijk ook onzeker. Duizenden jaren patriarchaal wapentuig is niet in een paar jaar om te smeden tot ploegen.

Abdulali schrijft afwisselend over haar eigen ervaring, verkrachting in India op haar zeventiende in het bijzijn van een vriend, die moest toekijken na bedreigd te zijn, over heel veel andere vrouwen en mannen; over wat dat doet met een mens: posttraumatisch stressstoornis en al dat soort van ellende. Maar ook analyseert zij de politieke en juridische implicaties en achtergronden. Ik moest hierbij denken aan de slogan in het zeventiger jaren-feminisme: het persoonlijke is politiek. Dat betekent zoiets als: wat wij vrouwen altijd dachten dat het iets persoonlijks was, onze relatie met mannen, met kinderen en alle ellende en verdriet die daar uit voort konden komen, dat persoonlijk hebben alle vrouwen gemeen en het persoonlijke heeft een sociaal-culturele achtergrond en dito theorie. Niet verstoppen in je eigen huis, onder een stapel wasgoed, je persoonlijke problemen. Jouw problemen zijn ook die van de buurvrouw, van je moeder, van je vriendin, van je dochter. Laten we er samen de schouders onder zetten en zorgen voor onze eigen empowerment (mijn term, rdv).

Abdulali weet direct te overtuigen en maakt ondanks alle narigheid, vrouwen ervan bewust dat de feministische dageraad gloort.

Het is geen fijn zand, zee- en zomerleesboek maar laten we de woorden van Abdulali tot ons door laten dringen, het tij is aan het keren dankzij de moedige strijd van dappere vrouwen en mannen.

Ik zou zelf iets meer achtergrond gehad willen hebben over de motieven van mannen om vrouwen te objectiveren en te verkrachten maar Abdulali is er duidelijk in: dat is niet haar voornaamste bedoeling met dit boek. Zo tussen de regels door zegt ze er toch nog een hele hoop over. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om uit boosheid of wrok of macht je eigen seksuele activiteit en beleving zó ten toon te spreiden. Daartoe ben ik niet in staat, ik kan me dat gewoon niet voorstellen. Ongetwijfeld hebben mannen en vrouwen een heel andere seksuele beleving, bedenk ik me dan ook.

Hoe dan, dit boek moet je echt een keer lezen: empowerment, een mooi woord vind ik, beleving, sisterhood (al gebruikt Abdulali dat woord niet, dat verzin ik er weer bij), feminisme, tranen over pijn en trauma’s, begrip, omvorming, meer gelijkheid tussen vrouwen en mannen.

Auteur

Sohaila Abdulali werd geboren in Mumbai, India. Ze heeft een BA van Brandeis University in Economics and Sociology en een MA van Stanford University in Communication.

Ze heeft een assortiment van gekke quilts geschreven en bewerkt, en gewerkt aan communicatiestrategie en materialen met klanten zoals de First Lady van de stad New York, Oxfam, de Wereldgezondheidsorganisatie, het ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties, Sesame Workshop International, en United We Dream. Ze schrijft en bewerkt subsidies, jaarverslagen, webkopieën, op-eds, blogs en artikelen. Haar januari 2013 geopend in de New York Times heeft lezersrecords gebroken.

Zodra ze afgestudeerd was, coördineerde Sohaila het Boston Area Rape Crisis Center voor twee jaar. Ze werkte als journalist in Philadelphia, Boston en Bombay. Ze had verschillende klussen - werken in een onafhankelijke boekhandel, slaaponderzoek uitvoeren in een psychiatrisch ziekenhuis, ijsjes scheppen, werken als een industriële spion, ghostwriting, uitzending, undergraduate cursussen geven en alles wat ze maar kon vinden om de rekeningen te betalen.

In 1998 werd haar bestsellende roman, 'The Madwoman of Jogare', uitgegeven door HarperCollins India. In 2010 publiceerde Penguin India haar roman, 'Year of the Tiger'.

Ze won twee Ford Foundation-beurzen. De eerste was om drie kinderboeken over de gezondheid van vrouwen in India te onderzoeken, produceren en distribueren. De resultaten, de RangBibi- en Langra-serie, werden in vier talen verkocht. De tweede subsidie ​​was om een ​​boek te schrijven over inheemse mensen in West-India. Het boek heet Bye Bye Mati: A Memoir in a Monsoon Landscape.

Sohaila heeft veel in het openbaar gesproken en lesgegeven. In Boston sprak ze in ziekenhuizen, scholen en vele andere instellingen over aanranding. Toen ze voor Oxfam werkte, sprak ze in het openbaar over zaken als armoede, het milieu en vrouwenrechten. Ze is verschenen op televisie in de VS en India en op de BBC in Engeland. Ze was gastspreker aan de Clark University in Massachusetts, Northwestern University in Chicago en de University of North Carolina in Chapel Hill. In 2004 en 2008 was ze adjunct-professor aan de universiteit van New York, waar ze Zuid-Aziatische beschaving onderwees aan studenten.

'Waar we over spraken Wanneer we het over verkrachting hebben', werd wereldwijd uitgegeven. Het behandelt het probleem van verkrachting op veel niveaus, van internationaal beleid tot slaapkamerdynamiek.

Sohaila's werk is gepubliceerd in India, de VS, Engeland, Zuid-Afrika en Canada. Ze is stichtend bestuurslid van Point of View, een media-groep voor vrouwen in Mumbai, India. Ze blijft zowel fictie als non-fictie schrijven en publiceren. Ze woont samen met haar familie in de Lower East Side van Manhattan.
(Bron: http://www.sohailaink.com/about.html)

Titel: Waar we over praten als we over verkrachting praten
Auteur: Sohaila Abdulali
Vertaling: Henny Corver
Pagina's: 248
ISBN: 9789045039190
Uitgeverij Atlas Contact
Verschenen: mei 2019