Een best wel onbekende provincie - voor mij

Een best wel onbekende provincie


‘Het gaf mij altijd een bijzonder gevoel in Amsterdam op de trein naar Vlissingen te stappen: terug naar vroeger. Leiden, Rotterdam, Dordrecht, we reden Bergen op Zoom al uit. Nu moest ik goed opletten om het moment niet te missen waarop de trein van de zandgrond afdaalde naar de Zeeuwse klei.’ (2018: 42)

Carolijn Visser, een Zeeuwse van geboorte, keert terug naar haar geboortegrond, haar moederland, haar vaders bodem. Ze is al een tijdje op zoek naar een reden om terug te keren naar haar geboorteprovincie en ergens een caravan te huren en er te gaan schrijven; ver weg van het drukke stadsgewoel.
In de voetsporen van Renate Dorrestein stapt ze, als een soort van ‘embedded’ auteur. Dorrestein had dat in Almere gedaan. Visser doet dat op uitnodiging van de SVRZ, Stichting voor Regionale Zorgverlening. Ze wilde verblijven in een van haar tehuizen voor dementerenden. Ze zou op haar gemak en vanuit verschillende perspectieven in ruimte, tijd en persoonlijke ervaringen kunnen kijken naar de provincie waar zij is grootgebracht.
En dat doet Carolijn Visser, met verve. Veel aandacht, échte aandacht is er voor de bewoners en wat zij hebben meegemaakt in hun leven. Hun verleden smeedt zich aaneen met het hele persoonlijke verleden van Visser zelf en dat wordt een wonderlijk aandoenlijk en harmonisch geheel. Visser is in staat dat allemaal op te schrijven zonder overdreven pathos en dramatiek, als een nuchtere Zeeuwse, maar zij doet dat met ongelooflijk veel empathie voor haar mede-eilanders met wie zij praat en met veel empathie ook voor zichzelf en haar eigen verleden en familie.

Schitterende foto’s begeleiden het geheel. Als Zeeuw vind je er vermoedelijk nog veel meer in dan ik, een niet-Zeeuw. Een fijn boekje!