Snel vergeten

Dat is het leuke van een leesclub op Hebban. Je schrijft je in voor een boek dat je interessant lijkt. Dat gebeurde ook met “Vergeet de meisjes”, een roman geschreven door Alma Mathijsen. En dan komt er zomaar onverwacht een prachtverhaal tevoorschijn.
Het verhaal vangt aan bij het begin. Dat doen alle verhalen, zou je zeggen, maar nu is het echt zo. Het begint met een ander boek, vele jaren geleden. En een journalist krijgt de kans om de boel uit te pluizen. Want niets is wat het lijkt. Deze journalist, ene Flind, heeft in beginsel een hekel aan de schrijfster van het boek Antidote, Iris Kouwenaar. Maar dan krijgt hij opdracht van zijn Amerikaanse baas, om Iris te interviewen. Een moeilijke opdracht, want Iris is ziek en wordt door haar vriendin als een leeuwin bewaakt: niemand komt met Iris in contact. Maar dan komt hij via slinkse wegen toch bij haar in de buurt, en wel in haar kledingkast.
Er gebeuren allemaal onwaarschijnlijke dingen, maar het komt er op neer dat Flind wel met Iris in contact komt en haar uiteindelijk redt van de ondergang.
Zo hoopvol als het boek begon, zo vol treurnis van saaiheid is het einde. Er worden ellenlange retirades opgeschreven, waarvan minstens de helft achterwege had kunnen blijven. Heel jammer, het had een mooie vertelling kunnen worden.