Ze weten niet wat ze doen

Ze weten niet wat ze doen

Inderdaad, ze weten niet wat ze doen. De personages gaan allemaal uit van hun eigen gedachten. Ze weten niet hoe anderen alle gebeurtenissen verwerken of er tegenaan kijken. Daardoor gebeurt uiteindelijk de ramp, die eigenlijk wel gebeuren moest.
Tijdens het lezen gaat men door ellenlange uiteenzettingen. Die brengen je naar een heel ander verhaal, maar tenslotte kom je altijd weer bij het uitgangspunt terug. Daardoor ga je wel alles in een beter perspectief bekijken. De lezer weet wel hoe iedereen over van alles denkt en waarom, terwijl de personages dit niet weten van elkaar. Er wordt tenslotte weinig of helemaal niet met elkaar gepraat. Al krijgt de lezer misschien wel de neiging om delen van uitvoerige teksten over te slaan, is het verstandig, om dat niet te doen. Deze teksten zijn nodig om de persoon, waarover het gaat, beter te kunnen begrijpen.
Het begint onschuldig. Een Amerikaanse jongen en een Fins meisje trouwen en krijgen een kind, een zoon. Na een poosje kan de jongen, Joe, niet wennen in Finland en besluit alleen terug te keren naar Amerika. Het meisje, Alina, blijft met haar zoon in Finland. Eigenlijk is dat het begin van alle ellende. Alina begrijpt haar zoon niet en laat hem maar een beetje aanmodderen. En Joe gaat niet één keer terug naar Finland om zijn zoon te bezoeken. Van een afstand zijn vader en zoon wel in elkaar geïnteresseerd. Maar ze begrijpen niets van elkaars leven. En zo komt het uiteindelijk tot een groot debacle. De aanloop daar naar toe is zeer intens beschreven. Je leeft erg met de vader en zoon mee, voelt hun angst en begrip voor elkaar, maar niets kan door een onzorgvuldigheid van Joe (hij had op het rode knopje van zijn alarm gedrukt) de ramp tegenhouden.
Het boek krijgt van mij een 8+. Het is zeer goed geschreven, de personages zijn op indringende wijze neergezet.