Ik houd van de geur van (fictieve) lavendelvelden

Na een zware tijd in hun huwelijk willen Luuc en Julia een nieuwe start maken in de Provence; daar waar hun liefde geboren is en waar hun liefde herboren zal worden. Julia’s droom om beautyvakanties te organiseren wordt werkelijkheid met het pas gekochte chateau tussen de lavendelvelden en olijfboomgaarden. Als Julia korte tijd na Luuc arriveert is de plaatselijke bevolking geroerd door de verdwijning van hun geliefde kunstenares Chèrie. De Franse droom valt in duigen als het lichaam van een jonge vrouw wordt gevonden in het kasteel...

Als menig lezer eerlijk is, zal er gezegd worden dat de omslag, in combinatie met de titel, doorslaggevend is in of het boek wel of niet gelezen worden. Want oh, wat is die omslag mooi. De heerlijke Provençaalse geuren wapperen je tegemoet. De kleur van lavendel, in combinatie met de kleding die de jonge vrouw op de omslag draagt, is een perfecte combi om ‘Chateau de Provence’ mee te beginnen.

Hoewel het je de eerste paar bladzijdes een beetje moet inkomen in de omgeving en de plot, wordt je daarna meegezogen naar Frankrijk. Knap van Boersma is dat ze vrijwel ieder hoofdstuk met een cliffhanger weet af te sluiten. Deze cliffhangers zijn weliswaar niet altijd even heftig, maar ze triggeren toch voldoende om verder te lezen. Met hier en daar een daadwerkelijk spannend eind wordt ‘Chateau de Provence’ in een mum van tijd uitgelezen.

De hoofdstukken zijn kort en worden dus telkens op een spannende manier afgesloten. Hierdoor zit er veel vaart in de plot. Dit gaat ten koste van de uitwerking van de personages. Er zit weinig diepgang in hoofdpersonage Julia. Het blijft onbekend waar ze haar kracht vandaan haalt, wat haar normen en waarden zijn en wat ze daadwerkelijk wil in haar leven. Ze laat zich eigenlijk constant van het kastje naar de muur slepen door Luuc en door andere personen, waardoor ze niet overkomt als een sterke en wijze vrouw die opkomt voor haar droom. Wellicht was dit Boersmas bedoeling met Julia, maar het komt over alsof Julia het verdient dat er meer woorden aan haar besteed worden om haar uit te werken.

Daarnaast mocht Boersma meer tijd besteden aan de omgeving. In de eerste vijftig bladzijden kwam de omgeving van het kasteel prachtig in beeld. Julia kwam aan bij haar nieuwe huis en verkende het gebouw, de bijgebouwen en het landgoed op zich. Niet lang daarna ging ze wielrennen door de omgeving. Ook bezocht ze het dorp, waar ze naar de supermarkt ging. Helaas zijn enkel de eerste vijftig bladzijden gewijd aan ruimtebeschrijvingen. Daarna wordt het karig, wat deze beschrijvingen betreft. De lezer teert op de herinneringen aan en sferen van de Provence, met dank aan deze eerste bladzijdes. Helaas wordt deze voorraad niet bijgevuld in het overgrote deel van ‘Chateau de Provence’.

De laatste bladzijden gaat het los met bloed en geweld. De spanning is om te snijden en de afloop is tot het laatste moment onbekend. Een enkele keer gruwel je als lezer met de personages mee, vooral bij die ene scène met de heggenschaar. Hierbij krijgt Boersma een welverdiend applaus voor de goede (spannings)opbouw van ‘Chateau de Provence’. Hier en daar wat meer verdieping op de personages en wat meer ruimtebeschrijvingen en ze zal richting een vijfsterrenbeoordeling schrijven.