Caramelsuiker, macarons en een toren van soezen...

Parijs, 1909. De arbeidsjongen Guy vertrekt naar Parijs om aan de spoorwegen te werken. Per toeval ontmoet hij de prachtige dochter van de beste patissier van de stad, waarbij de vonken overspringen. Hij mag zichzelf gelukkig prijzen als hij een baan krijg in de patisserie, maar met alle gevolgen van dien…
   Cambridge, 1988. De grootvader van Petra is overleden. Petra heeft de opdracht gekregen zijn archief op te ruimen, maar tijdens dat werk stuit ze op een oude foto waarop haar opa met twee vreemden afgebeeld staat. Op de achterkant staat de mysterieuze tekst ‘Vergeef me’. Echter stuit haar grootvaders biograaf op dat moment op een groot schandaal en begint de race tussen de kleindochter en de biograaf naar de waarheid.

Boem! Vanaf het begin van de proloog zit je plots in een geheel andere wereld. Het is even wennen, maar dan ben je er toch echt. Je loopt rond in een wereld vol gaslantaarns, met vrouwen in dure jurken en in glacé gehulde handen, automobielen en armzalige markten, waar een plotseling geroep een ontsnappend groepje luid kakelende kippen aankondigt. Welkom in Parijs, 1909!
     Afwisselend vertelt Madeleine over 1909 en 1988. Eerst zal je je afvragen waarom verhaal zich rond 1988 afspeelt, maar zodra je het te weten komt, ben je er blij mee. Ontzettend blij, want moet je je voorstellen hoe het verhaal over Petra’s research zich af zou moeten spelen in een tijd van nu, vol Google en draadloze zoekmachines! Oersaai, met minder bewegingen en bovendien super simpel.
   Och, wat is het toch spannend, die race naar de waarheid tussen Petra en de biograaf Simon Hall. Het is niet geheel legaal hoe al het bewijs- en nazoekmateriaal telkens van de ene naar de andere handen gaat. Je leeft met Petra mee en je pusht om het niet op te geven. Want ze krijgt nogal wat tegenslag en kritiek op zich afgevuurd.
   Madeleine (geniaal, zo’n naam die een boek schrijft over caramelsuiker, macarons en een toren van soezen. Echter komen de Franse madeleines niet aan bod…) weet de twee levens perfect van elkaar te onderscheiden, maar ze weet ze ook op een hele mooie, simultane manier aan elkaar te koppelen. De ontknopingen van sommige raadsels komen op de juiste momenten, maar de spanning blijft erin aangezien ze sommige vragen onbeantwoord laat blijven tot op de laatste pagina. Echter blijft er één vraag onduidelijk beantwoord (namelijk waarom Pâtisserie Clermont haar deuren sluit) en dat is jammer.
   De Patissier van Parijs (heerlijke titel, trouwens!) klopt helemaal en is gewoonweg een heerlijk boek. Je zou het bijna letterlijk ‘heerlijk’ kunnen noemen, maar wat dat betreft is het een minpuntje dat je de baksels niet kunt proeven. Heel Holland Bakt is er niets bij, want de personages in De Patissier van Parijs worden veel beter afgespiegeld dan in de bakserie. Maar ja, dit is geen goed vergelijkingsmateriaal, toch?
   Ontzettend fijn zijn de mooie leesclubvragen achterin het boek. Het zijn precies die vragen waar je tijdens het lezen over nadacht, maar die heus nog wel wat meer aandacht mogen krijgen. Als tipje van de sluier zal de vierde vraag verklapt worden: ‘Zie je opa Jim als de schurk in het verhaal, of als een man die een beoordelingsfout heeft gemaakt?’
   Nog een allerlaatste tip, mocht je na het boek gelezen te hebben nog niet afgekickt van alle zoetigheid zijn: lees de proloog opnieuw! Je vergeet dat de proloog het verhaal inleidde, maar als je het voor je het boek dichtslaat voor een tweede keer leest, weet je dat de proloog niet voor niets geschreven is.