'Een supergeheime grot dus?' 'Zoiets'

Wanneer Quinn haar beste vriend tevens vriendje Trent door een ongeluk verliest, doet ze er alles aan om hem terug te krijgen. Ze telt de dagen zonder hem, laat zijn foto's aan haar muren hangen en ze zoekt contact met de ontvangers van zijn organen. Enkel de ontvanger van zijn hart lijkt onvindbaar. Als Quinn de jongen die met Trents hart rondloopt eindelijk gevonden heeft, zet ze alles op alles om hem te ontmoeten. Weet Quinn het bij die ene ontmoeting te houden of werkt ze zichzelf steeds dieper in de nesten?

Als je zelf een verleden met orgaandonatie hebt, is het niet moeilijk om Dingen die we zeker weten uit de kast te pakken, open te slaan en te lezen. Doorlezen is overigens geen probleem, want het verhaal wordt op een eenvoudige manier verteld. De personages worden duidelijk op de kaart gezet, zodat je als lezer de mogelijkheid krijgt ze te leren kennen. Bovendien is het mooi weer - op een enkele onweersbui na - in de wereld die door de hoofdstukken verteld wordt, waardoor het lezen en wegdromen geen straf is.

Wat Kirby op een magnifieke manier weet te tonen, zijn de gevoelens van de hoofdpersonages. En dan spreken we eigenlijk voornamelijk over die lieve, arme Quinn. Je voelt hoe zwaar ze het al die 400 dagen na Trents overlijden heeft gehad en hoe moeilijk het voor haar moet zijn geweest om iedere dag haar bed uit te komen. Het liefst had je haar aan willen moedigen: 'Sta op!'

Daarnaast is het speciaal dat de lezer merkt hoe de onderliggende banden tussen de personen zijn. Het wordt expliciet toegelicht wanneer Quinns oma en zus samen in beeld komen, maar je voelt hoe Quinn en Colton met elkaar omgaan en waar de magnetische velden hun best doen elkaar aan te trekken. Je zou er zelfs een tikje jaloers van kunnen worden... Ook de familie wordt hechter met behulp van plotselinge, ongewilde ziekenhuisbezoekjes. 

Het valt op dat kleine stukjes in dialogen af en toe wat ingestudeerd lijken. Alsof er een gebrek aan spontaniteit heerst en er een reisleider achter je in de kano zit, in plaats van een leuke jongeman. Zo wordt er gezocht naar een grot, maar Quinn ziet hem niet. Colton zegt: 'Dat komt omdat hij een beetje verstopt is.' 'Een supergeheime grot dus?' 'Zoiets.' Vervolgens hebben ze de grot gevonden en wordt er letterlijk gezegd: 'Het is een vrij rustige dag; we kunnen erin.' Door deze ingestudeerde, soms totaal overbodige zinnetjes lijkt het alsof Colton al jaren reisleider in dezelfde kermisattractie is, waardoor sommige passages naar kinderachtig neigen.

Gelukkig zijn daar de dingen die we zeker weten, keurig beschreven aan het begin van ieder hoofdstuk. Mede dankzij deze theoretische feitjes krijg je een heerlijk gevoel van dit boek, omdat de nogal vage titel toch nog ergens over lijkt te gaan.