Wie gaat er mee op Nederreis?

Lucy, de dochter van twee café-eigenaren, is het zat. Ze wil niet dat haar leven voor haar uitgestippeld is door haar ouders en dat ze het café moet overnemen. Ze wil haar doen in haar dromen zien en de wereld over reizen. Echter is het aantal mensen dat achter haar keuzes staat op een hand te tellen. Hieronder vallen John (waarvan er vermoed wordt dat hij Lucy’s biologische vader is), een goede vriendin met paars haar en een mysterieuze brievenschrijver.

Zonneveldt heeft de plot goed in elkaar geplakt. De gebeurtenissen volgen elkaar op een relaxed tempo op. Weliswaar is dit tempo iets te langzaam en zijn de gebeurtenissen erg realistisch, waardoor de lezer niet snel onder de indruk raakt en het verhaal bijna saai wordt. Bijna alles speelt zich op dezelfde locaties af. Dat Jack een kaart van Nederland tevoorschijn haalt en Lucy geblinddoekt de plek moet aanwijzen waar ze naartoe gaan, kan interessant worden. Helaas gaan we maar één keer mee met een Nederreis en dat is weinig. Maar het idee was leuk, hoewel een personage van John Green ook met hetzelfde briljante idee zou kunnen komen aanzetten.

Dromen is een simplistisch geschreven boek. Soms wordt er echter iets te makkelijk met taal en handelingen omgegaan. Zo valt het op dat er in de wereld van Lucy een aan- en uitknop is voor gesprekken. Twee mensen ontmoeten elkaar in het café en ze starten een gesprek. Een ander voorbeeld: Op een gegeven moment zijn er twee andere mensen die elkaar tegenkomen en slechts enkele woorden uitwisselen. En dan staat er droog achter: ‘dit was hun gesprek.’ Er zijn genoeg synoniemen voor het begrip ‘gesprek’ en er zijn genoeg andere manieren om al dan niet expliciet te noemen dat men een gesprek voert. Het boek zou iets dynamischer worden als de gesprekken niet zo letterlijk genoemd worden.

Een vriend van Lucy wordt aangereden door een auto en belandt in het ziekenhuis. Lucy en een aantal andere vrienden zien het gebeuren. Het wordt een beetje bijzonder als Lucy Gerard, de man in de auto, voor de tweede keer ontmoet. Voor deze ontmoeting had ze al een groot vermoeden dat Gerard dezelfde Gerard was als bij het auto-ongeluk. Als ze Gerard ziet, zegt ze hem gedag. Vervolgens duurt het een paar seconden voor het kwartje bij hen allebei valt en ze elkaar herkennen. Maar hallo, Lucy, dit wist je toch al?

Dromen bevat veel overbodige informatie. De bedoeling zal zijn om het verhaal luchtig en grappig te maken, maar eigenlijk wordt het er een stuk minder spontaan van. Op de gekste momenten wordt er een zijweg ingeslagen. Zo is Lucy ergens mee bezig, maar verwondt ze zich en moet een pleister plakken. Hop, daar gaat een hele alinea over het feit dat Lucy eigenlijk professioneel pleisterplakker moet worden, want de pleister is toch best wel heel erg goed geplakt. Dus…

Het is jammer dat er niet consequent met de docenten op de middelbare school waar Lucy op zit wordt omgegaan. Zo is de docente wiskunde eerst mevrouw Veenendaal, maar een half boek later is het meneer Uben. Hier klopt iets niet…