Eigenlijk is 'Scoop!' een roze boek.

Het is geen midlifecrisis waar Esmée in zit. Wat er wel met haar aan de hand is, weet ze soms ook niet even goed. Wat ze wel weet, is dat ze liegt over haar baan als redactie-assistente en dat de spijt in haar onderbuik borrelt na het vreemdgaan met een oude bekende. Het contact met haar vriend Hugo verloopt dus niet zoals het hoort en ook haar vriendinnen keren haar de rug toe. Of keert zij hen de rug toe? Als dat nog niet genoeg is, krijgt ze opeens de verantwoordelijkheid op haar schoot geworpen om een bekende Nederlander te laten onderduiken. Hoe Esmée het ook wendt of keert; haar leven staat op zijn kop!

​Eigenlijk is Esmée een best paradoxaal personage. Eigenlijk is de twintiger een ontzettende klungel die alles verkeerd doet en door wie alles in de soep loopt. Eigenlijk is het dankzij haar leugentje dat de band van het vriendinnenclubje verslapt, dat ze ruzie krijgt met haar voormalige vriendin tevens nieuwe bazin en dat ze opgegeven wordt voor een vrijwilligersproject, waar ze een wel hele leuke oude bekende tegenkomt. De negatieve gevolgen van haar gebabbel vliegen je om te oren. Toch is Esmée tegelijkertijd heel perfectionistisch en heeft ze een aantal dingen goed voor elkaar. Eigenlijk is het een bizarre tegenstelling, maar Esmée krijgt het zover om sommige dingen – zoals een artikel over hét celebritykoppel Jayona – op het juiste moment tiptop in orde en af te hebben. Dat, terwijl er eigenlijk iemand anders de opdracht had gekregen dat artikel te schrijven. Daarnaast heeft ze natuurlijk haar vriendje Hugo, die regelmatig voorbij komt in Scoop!. Soms heeft Esmée het meerdere bladzijdes achter elkaar over Hugo. En eigenlijk zijn er best een aantal dialogen waarin hij meedoet. Wat hierin afleidend is, is het gebruik van zijn bijnaam Huqug. Zo staat Hugo al twee bladzijdes voor Esmées neus en halverwege de tweede bladzijde staat er opeens: ‘(…),’ zegt Huug. Huh? Huug? Waar komt die opeens vandaan? En om nog eventjes op Esmée door te gaan: ze zegt in haar inner speech écht te vaak ‘eigenlijk’…
     Houx heeft de puzzelstukjes om tot de oplossing te komen op de juiste manier voor de lezer klaargelegd. Esmée is werkzaam als redactie-assistente bij een bekend modeblad. Vandaar dat er regelmatig BN’ers over de vloer lopen voor een fotoshoot of interview. Sommige BN’ers, zoals Jack en Timo, kennen Esmée bij naam. Jack en Timo zijn twee jonge mannen, waarvan er eentje zelden zonder gitaar te vinden is. Ze zingen Nederlandse liedjes en zijn erg bekend in ons kikkerlandje. Daarnaast heb je de rebus van Jaynay en Kiona. Of kan het voor de lezers beter een spelletje “Hints” genoemd worden? Jaynay is een bekende rapper. Kiona komt uit een rijke familie, heeft een realityserie en heeft ronde, maar afgetrainde billen. In theorie is het niemand minder dan Kim Kardashian die in de proloog in Andrea’s voortuin staat te plassen.
     De sprongen die in tijd gemaakt worden, zijn desoriënterend. Zo gaat Esmée naar een bijeenkomst van het vrijwilligerswerk en eindigt dat hoofdstuk op het hoogtepunt van die bijeenkomst. Het volgende hoofdstuk begint halverwege haar werkdag anderhalve week later. Er volgen een paar alinea’s, waarna er een flashback plaatsvindt over de bijeenkomst anderhalve week daarvoor. Op zich is dit geen ramp, maar deze flashbacks moeten niet iedere keer gemaakt worden bij elk rustig stukje. Als Esmée een keertje in haar stressballetje zit te knijpen; laat haar lekker knijpen! Er hoeft niet iedere keer een flashback te komen... Een andere optie zou zijn om het gewoon te vertellen. Op sommige momenten had het beter gepast als Houx ervoor had gezorgd dat je als lezer bij het moment suprême aanwezig was. Als voorbeeld: de allereerste groepsbijeenkomst van het vrijwilligersproject had een ietwat onverwachte en ongemakkelijke afloop. Waarom heeft Houx er dan voor gekozen de tweede bijeenkomst zo goed als over te slaan? Is dit niet belangrijk?
      Nu lijkt het alsof er veel onnodige sprongen worden gedaan om de inhoud door elkaar te husselen en hier en daar te verkorten of te verdoezelen. Toch is dat niet waar, want er kan over het algemeen worden gesteld dat er veel tijd gerekt wordt. De proloog is veelbelovend en als lezer zit je op dit spectaculaire deel van het boek te wachten, dat zich voornamelijk bij Andrea thuis afspeelt. Echter moet je eerst een heleboel bladzijdes door voor de live-ontmoeting tussen Esmée en Kiona komt. En zodra die ontmoeting geweest is, wordt het verhaal pas echt interessant. De plot is goed in elkaar gezet en de timing waarop de gebeurtenissen plaatsvinden is juist. Jammer dat we hier zo lang op hebben moeten wachten.