Een moeder neem je haar kinderen niet zomaar af

Zeg maar dag tegen Mammie is de spannende thriller waarmee Joy Fielding doorbrak. Fielding houdt vooral van schrijven omdat ze dan het gevoel heeft volledig in controle te zijn. Al is ze van mening dat de personages uit haar boeken op een gegeven moment voor een stuk die controle overnemen en een eigen leven gaan leiden. Deze thriller bevat dan ook sterke karakters.

Donna en Victor leren elkaar kennen en zijn al snel dolverliefd. Na hun huwelijk steken echter de eerste ruzies de kop op en blijken ze elkaar dan toch niet zo goed te kennen dan eerst gedacht. Samen krijgen ze twee kinderen, maar dit kan hun huwelijk niet redden. Wanneer Donna de scheiding aanvraagt en ze in de rechtbank terechtkomt voor een gevecht om de voogdij, begint een harde strijd. Tot haar verbazing wint Donna de voogdij over haar kinderen en vindt ze opnieuw liefde bij Mel. Alles lijkt weer goed te gaan voor Donna en haar nieuwe gezin. Victor lijkt vrede genomen te hebben met de situatie en doet zelfs aardig tegen Donna wanneer hij de kinderen komt ophalen voor een bezoek. Tot die ene namiddag waarop hij wel erg vriendelijk was en de kinderen niet meer terug brengt.

Het verhaal begint in de rechtbank, waar je als lezer onmiddellijk terechtkomt in het harde proces tussen Victor en Donna om de voogdij. Doordat de schrijfster op die manier aan het verhaal begint, leer je de personages ook direct binnen deze context kennen. Wanneer de schrijfster je dan meeneemt naar het verleden en naar het heden, ontdek je ook veel andere kanten van de personages. Dit zorgt ervoor dat deze zich op een zeer boeiende manier ontwikkelen. Deze afwisseling tussen het heden en het verleden zorgt in het begin wel voor wat onduidelijkheid naar de lezer toe. Je moet wat wennen aan Fielding haar manier van schrijven.

Over het algemeen is het een spannend boek, maar het heeft ook een iets langdradiger stuk, waar de spanning even afneemt en je als lezer kort op je honger blijft zitten. Gelukkig duurt dit stuk niet zolang en wordt de spanning snel weer opgedreven. Doordat het verhaal zo realistisch is, kan je je als lezer alles goed voorstellen, waardoor je je extra inleeft. Dit drijft met momenten de spanning op, maar zorgt er soms ook voor dat het verhaal even zo alledaags lijkt dat het even saai wordt om te lezen.

De schrijfstijl van Fielding is duidelijk en eenvoudig. De afwisseling tussen vertellen over het leven van Donna en de andere personages enerzijds en de conversaties tussen onder andere Donna en Victor die je soms echt kan volgen anderzijds maken het lezen erg aangenaam. 

Deze thriller is realistisch geschreven en daardoor extra spannend, op een aantal kleine mindere puntjes na, waaronder een iets langdradiger stuk. Desondanks heb je dit boek vlot uitgelezen en raak je nieuwsgierig naar ander werk van deze schrijfster.