Kellerman levert constante kwaliteit

‘Never change a winning team’; dat is een regel waar Jonathan Kellerman zich al heel wat jaren aan weet te houden. Psycholoog Alex Delaware en diens vriend rechercheur Milo Sturgis zijn dus ook in de herdruk van Boze tongen, dat in 1999 in 1e druk verscheen en lange tijd niet verkrijgbaar was, weer van de partij. En het moet gezegd, echt vervelen gaan deze twee nooit, omdat Kellerman altijd weer voldoende andere personages toevoegt die voor een gevarieerd geheel zorgen.
Dit keer is ons speurdersduo op zoek naar degene die een jonge psychologe heeft vermoord. De zaak vertoont een opvallende overeenkomst met een oude zaak van Milo: beide slachtoffers zijn in de kofferbak van hun eigen auto aangetroffen. Verder lijkt er echter geen enkel spoor te zijn dat beide zaken verbindt. Het eerste slachtoffer was een jonge man die droomde van een baan als acteur, terwijl de psychologe na enkele jaren klinische onderzoek doen juist aan een baan was begonnen in een streng beveiligde psychiatrische inrichting voor misdadigers.
Milo en Alex hebben het idee dat het werk van de psychologe verband houdt met haar dood: wie elke dag werkt met krankzinnige moordenaars en doorgedraaide verkrachters loopt daarmee toch een risico. Alleen is de inrichting voor vrijwel alle gevangenen een eindstation, waaruit ze nooit meer losgelaten zullen worden.
Als er nog meer slachtoffers vallen, lijkt het er op dat een van de gevangenen, Ardis Peake, dat heeft voorvoeld. Uit zijn onsamenhangende gebrabbel valt op te maken dat hij iets te maken zou kunnen hebben met deze zaak. Maar hoe dan? Peake zit al achttien jaar opgesloten nadat hij een heel gezin op bloeddorstige wijze heeft afgeslacht, en door de medicatie en zijn gekte is hij volledig ontoegankelijk. Met behulp van een verpleegster probeert Alex door te dringen tot Peake, en beetje bij beetje wordt duidelijk wat er precies aan de hand is.
Kellerman lijkt nog een tweede regel te hanteren: ‘schoenmaker, blijf bij je leest’. Als ex-psycholoog weet hij allerlei soorten mensen en gedrag uitermate geloofwaardig te beschrijven. Hoe raar een personage zich ook gedraagt, Kellerman weet het zo op te schrijven dat het bijna logisch is en elk bizar motief acceptabel wordt. Enige minpuntje: de uiteindelijke verdachte komt een klein beetje uit de lucht vallen, maar daar stap je dan weer gemakkelijk overheen, omdat het verder een prima geschreven thriller is.