Zwakke opvolger

De eerste thriller van Inger Ash Wolfe werd enthousiast ontvangen: de critici waren lovend over het bloedstollende en originele verhaal van ‘een bekende Amerikaanse romanschrijver’ die zich achter dit pseudoniem verschuilt. Met zulke goede recensies, verwacht je dan ook heel wat van dit tweede boek met inspecteur Hazel Micallef in de hoofdrol.
Dit keer heeft Hazel te maken met een misdaad die eigenlijk nog niet gepleegd is. Zelf ligt ze nog in bed, omdat ze moet herstellen van een zware operatie aan haar rug, als er een lijk opgevist wordt uit het meer. Hazel wil het bovenhalen van het lichaam niet aan haar plaatsvervanger overlaten en sleept zich naar de oever, waar blijkt dat het om een etalagepop gaat. Toch vertrouwt ze het niet. Er is iets lugubers aan de etalagepop en de hele manier waarop deze opgedoken is, zint haar niet. Dus laat ze de pop grondig onderzoeken. Als haar collega dan op een code stuit, die uiteindelijk naar een website leidt, krijgt ze gelijk. Op de site is te zien hoe een man gevangen gehouden en mishandeld wordt.

Alsof dat niet vreemd genoeg is, vertoont de vondst van de pop wel erg veel overeenkomsten met een vervolgverhaal dat in de plaatselijke krant is verschenen. Het lijkt wel of iemand probeert om dat verhaal tot leven te laten komen. Maar wie daarachter zit, of wie de onfortuinlijke man in de kelder is en waarom hij daar vastgehouden wordt, dat moet Hazel samen met haar collega’s zien uit te vinden. Misschien kunnen ze de man dan nog redden.
Op zich zijn deze gegevens aanleiding tot een heel aardig verhaal, dat uiteindelijk niet eens slecht in elkaar steekt. Maar de manier waarop Hazel te werk gaat, roept toch veel vraagtekens op. Ze banjert overal overheen, jaagt naar believen mensen in het harnas en legt verbanden op momenten dat die nog helemaal niet zo logisch zijn. Dat kan charmant zijn, en het moet gezegd dat een 62-jarige vrouwelijke inspecteur een verfrissende keuze is als hoofdpersoon, maar Wolfe strooit met te veel onwaarschijnlijkheden.
Hoe groot is de kans dat een computer op de redactie van een krant, ook al is het een lokale krant, niet is aangesloten op een printer en dat dat gedoe oplevert? Zou een inspecteur van de politie echt niet weten dat je een mailtje kunt printen en dat dan alle gegevens als afzender en mailadres bovenaan staan? En hoe waarschijnlijk is het eigenlijk dat iemand die eerst nog met zware rugpijn op bed ligt en naar het toilet getild moet worden, twee dagen later van een keldertrap valt, of met de bad guys vecht, zonder daar veel last van te hebben?

Wolfe maakt de hooggespannen verwachtingen in De dwaling dus niet waar. Het is niet slecht geschreven, de hoofdpersoon is interessant en de plot is aardig, maar het komt nergens echt lekker van de grond. Als dat allemaal sterker zou zijn, zou je de auteur zijn onwaarschijnlijkheden misschien vergeven, maar nu maken die het geheel tot een zwakke opvolger van De roeping.