Thriller als een sprookje

In Het eiland van de verdwenen meisjes spelen sprookjes een grote rol. Het verhaal begint met een scène die zo uit een sprookjesboek lijkt te komen. Wanneer Rhonda Farr onderweg is naar een sollicitatiegesprek, ziet ze een levengroot wit konijn uit een auto stappen. Het konijn huppelt naar een zevenjarig meisje uit het dorp, neemt haar aan de hand, en samen verdwijnen ze. Rhonda heeft het gevoel dat ze naar Pieter Konijn uit het verhaal van Beatrix Potter kijkt, en doet niets om deze ontvoering te voorkomen.
Dat blijft haar achtervolgen: waaròm deed ze niets? Wellicht ligt het antwoord op die vraag in haar verleden: Rhonda’s jeugdvriendinnetje Lizzy is een jaar of tien geleden van de aardbodem verdwenen. Zoals Alice in Wonderland zal Rhonda achter het konijn aan moeten door het ‘zwarte gat’, terug naar een andere tijd.
Die andere tijd, dat is de zomer van 1993, toen Rhonda en Lizzy een jaar of tien waren, en samen met Lizzies broer Pieter de hele zomer besteedden aan het repeteren van een toneelstuk. Samen met de kinderen uit het dorp speelden ze ‘Peter Pan’, over de jongen die niet volwassen wilde worden. Hoe treffend dat Rhonda nu, al die jaren later, inziet dat die zomer eigenlijk het einde van hun onbezorgde jeugd betekende.
In het boek schakelt de lezer tussen de gebeurtenissen in 1993 en die in het heden. Rhonda gaat namelijk zelf op onderzoek uit, ook omdat ze vermoedt dat haar jeugdliefde Pieter misschien iets met de ontvoering te maken kan hebben. Haar zoektocht leidt stapje voor stapje in de richting van ‘het witte konijn’, en Rhonda ontdekt een aantal dingen die haar kijk op het verleden enorm veranderen.
Jennifer McMahon weet de lezer vanaf de eerste pagina’s mee te slepen. Ze weet de gedachten van de hoofdpersonen goed te treffen, vooral wanneer we de gebeurtenissen door de ogen van de kinderen zien. Ook Rhonda is goed getypeerd: je begrijpt haar twijfels rondom Pieter, en kan helemaal met haar mee wanneer ze verder vordert in haar eigen onderzoek.
Ondertussen krijgt de lezer een steeds beter beeld van Rhonda’s jeugd, en hoe de verhoudingen tussen Rhonda, haar vrienden en hun ouders precies lagen. Waar het eerst nog lijkt alsof het verleden bijzaak is, en het verhaal draait om de ontvoeringszaak, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat het precies andersom zit, en dat de werkelijkheid helemaal niets van een sprookje wegheeft.