Kruipt onder de huid

Elina Wiik doet waar sommige mensen alleen maar van dromen: ze is al bijna op haar werk als ze besluit dat alles anders moet. De beslissing zat blijkbaar al enige tijd in de lucht, maar nu draait ze zich om, stapt in haar auto en rijdt weg. Voordat het avond wordt heeft ze Zweden achter zich gelaten, en bevindt ze zich ergens in Duitsland. Nog een paar dagen later is ze in het zuiden van Italië, en daar strijkt ze neer.
Haar dagen zijn gevuld met niks. Koffiedrinken in het café, kijken naar de mensen in het dorpje, lange wandelingen door de bergen of staren naar de zee, dat is het wel zo’n beetje. Totdat ze Alex tegenkomt. Elina is op slag stapelverliefd, en dat lijkt wederzijds. Elina verliest zich in blinde verliefdheid en vult de dagen dat Alex er niet is met wachten tot hij terugkomt. Maar dan wordt Alex vermoord, en blijkt hij veel mysterieuzer dan Elina ooit had kunnen denken
Eigenlijk zijn de eerst zestig pagina’s, waarin twee jaren verstrijken, een lange aanloop naar waar het allemaal om gaat. Elina besluit na die twee jaar pas om uit te zoeken wie Alex eigenlijk was. Het helpt hierbij dat ze in het dagelijks leven rechercheur bij de politie is, maar dit is een privé-zaak, die ze ook als zodanig aan zal moeten pakken.
Wat Elina niet kan vermoeden is dat de zoektocht naar Alex´ leven en achtergrond haar naar plaatsen zal leiden waar ze maar weinig van begrijpt. Daar waar Alex vandaan blijkt te komen, daar werkt alles anders dan in Zweden. Elina bijt zich vast in haar speurtocht, maar vordert slechts met hele kleine stapjes. Toch ontdekt ze steeds meer over de man van wie ze nog steeds houdt, hoewel niet alles wat ze oprakelt even prettig is.
Thomas Kanger heeft met Grensgebied een uitstekende thriller geschreven. Het is al zijn vijfde boek met Elina Wiik in de hoofdrol, en soms merk je dat aan de verwijzingen naar zaken uit Elina’s verleden. Zo is haar beslissing om alles achter zich te laten klaarblijkelijk een gevolg van iets dat in een eerder boek gebeurd is. In Nederland zijn die vier eerdere boeken helaas niet verschenen, maar gelukkig is deze eerste kennismaking met Elina ook prima te lezen zonder de voorkennis van de eerder delen.
Wat misschien wel uit die eerdere boeken zou blijken, is of de kwaliteit van Kanger constant zo hoog is als in Grensgebied. In de recensies op het omslag wordt Kanger aangeprezen als een nieuwe grote naam in de Scandinavische crimefictie, een nieuwe Ake Edwardson of Henning Mankell.
Nu deed het uiteindelijke onderwerp van dit boek (daar meer over zeggen zou veel van het plot weggeven) inderdaad denken aan Mankell, die in zijn Wallander-thrillers ook vaak grote politieke thema’s aansnijdt. Evenals Mankell weet Kanger zo’n groot onderwerp klein te beschrijven, op zo’n manier dat het via slechts enkele personen onder je huid kruipt. Door het lezen van een boek als dit, krijg je ineens beeld bij droge krantenartikelen, en wordt wereldpolitiek ineens persoonlijk.
Dat alleen is al knap, maar dat Kanger daarnaast ook nog pakkend en meeslepend schrijft, en een boek aflevert dat je het liefst in een ruk uitleest, maakt het helemaal een knap staaltje. Slechts een keer lijkt hij te veel te willen uitweiden, als het gaat om een theorie over subjectief tijdsbegrip. Dat Alex daar een theorie over had, en dat dat wellicht meer opheldering geeft over de persoon die hij was, is binnen het verhaal logisch. Maar Kanger lijkt wel heel graag uit te willen leggen hoe het dan zit met die net iets te ingewikkelde theorie. Het zij hem vergeven, aangezien al het andere dat hij je tussen de regels door uit weet te leggen wel aankomt, en dat via een goed geschreven spannend boek.