Weinig thriller-achtig

Wanneer een boek op de flaptekst wordt aangekondigd als een kruising tussen ‘een weemoedige ideeënroman en een geraffineerde politieke thriller’, en er vervolgens melding gemaakt wordt van het winnen van de Arthur Ellis Award (voor beste spannende debuut), is het niet vreemd dat je een spannend, intrigerend en verrassend verhaal verwacht.
Het hart van Hernan Garcia voldoet niet volledig aan die verwachtingen. Het gedeelte over de weemoedige ideeënroman is zeker waar, en het verhaal draait om een politieke kwestie, maar het is zeker geen thriller en de lezer die houdt van een duidelijke ontknoping waarbij alle losse eindjes worden opgeruimd, komt van een koude kermis thuis.
In de eerste hoofdstukken lijkt zich inderdaad een politieke thriller te ontvouwen: hoofdpersoon Patrick Lazerenko komt aan in (een treffend beschreven) Den Haag, om daar getuige te zijn van een zaak van het Tribunaal voor Oorlogsmisdaden. Hij is niet zelf opgeroepen als getuige, maar wil zien hoe zijn vroegere vriend en mentor Hernan Garcia terecht staat voor het martelen van Hondurezen in de jaren ’80.
Patrick wil niet geloven dat de vriendelijke, bedachtzame en zachtaardige man die hij tijdens zijn tienerjaren in Montreal heeft leren kennen, schuldig is aan deze aanklacht. Tegelijkertijd twijfelt hij; er waren ook duistere kanten aan de man, en als Patrick gevraagd wordt om een bijdrage te leveren aan diens verdediging, ziet hij zich voor een dilemma gesteld. Enerzijds omdat hij niet zeker weet of Hernan onschuldig is, anderzijds omdat die bijdrage bestaat uit de experimentele neuro-wetenschap waar Patrick in gespecialiseerd is, maar die niet algemeen geaccepteerd wordt.
We leven een week lang met Patrick mee, terwijl hij het Tribunaal bezoekt, door de regenachtige Haagse straten wandelt en Hernans familie ontmoet. Met name dat laatste zorgt voor veel herinneringen: jaren geleden had Patrick een relatie met Hernans dochter, en hoewel ze elkaar al heel lang niet gesproken hebben, rijt de hereniging oude wonden open.
Hoe verder het verhaal zich ontspint, hoe verder het af komt te staan van de politieke thriller die het leek te worden. Steeds meer gaat het om Patricks afwegingen, herinneringen en overpeinzingen, en steeds minder doet het ertoe of Hernan nu wel of niet schuldig is. Op het moment dat die omslag compleet is, verdwijnt de urgentie uit het verhaal: het lijkt wel of het plot er ineens niet meer toe doet.
Daardoor ook heeft het slot, dat eigenlijk best verrassend is, weinig impact meer. Wat de lezer bijblijft na het lezen van deze roman is niet zozeer de plot, als wel de realisatie dat achter elke aanklacht van wat voor rechtbank dan ook, altijd een persoonlijk verhaal schuilt. De in marketing geïnteresseerde lezer zal verder wellicht nog wat napeinzen over Patricks neuro-wetenschappelijke benadering van grote reclamecampagnes, maar wat betreft het thrillergedeelte dooft het verhaal na een aardig begin als een nachtkaars uit.