Weinig plot

weinig spanning,Robin Cook staat bekend om zijn medische thrillers, waarin behalve een flinke portie medische kennis ook altijd de strijd tegen onrechtvaardigheid centraal staat. Dat hij echter met een totaal ander soort boek debuteerde, bewijst Intern.
Eens in de zoveel tijd verschijnt er een herdruk van oudere titels van de nestor van de medische thrillers. Dit keer was het de beurt aan zijn debuut uit 1972. Het lijkt wel of het binnenwerk van het boek nog exact hetzelfde is als toen: een klein en ouderwets lettertje op overvolle pagina’s.
Op zich niet zo’n probleem, maar het feit dat Intern amper een plot kent (iets dat Cook in latere boeken meer dan goedmaakt), is wel problematisch. Het verhaal draait om Peters, een jonge student zonder voornaam, die zijn studie moet afsluiten met een jaar co-schappen. Hij gaat daarvoor naar Hawaï, waar hij meedraait op alle afdelingen van een klein ziekenhuis.
We maken kennis met Peters op de vijftiende dag van zijn aanstelling. Vanaf dat moment word je overspoeld met een minutieus verslag van Peters’ activiteiten. De patiënten die hij ziet, de artsen waar hij de rotklussen voor opknapt, zijn twijfels, zijn beslissingen en zijn fouten. Die laatste zijn er genoeg, want een coassistent staat onder continue hoogspanning.
Dat had kunnen leiden tot een heel spannend verhaal. Helaas blijft het bij de opsomming van alles wat Peters overspoelt. Aan het eind is er niets wezenlijks gebeurd; Peters’ co-schap zit er op en de volgende nietsvermoedende student staat klaar om het stokje van hem over te nemen. Voeg daaraan toe dat er flink met onmogelijke medische termen wordt gegooid en dat het geheel toch wat gedateerd voelt, en het is duidelijk: Cooks eersteling kun je beter laten liggen.