Leuk verhaal met stroef plot

Peter Robinson heeft ondertussen een flinke waslijst titels op zijn naam staan, waarin zijn hoofdpersoon Alan Banks steeds verder wordt uitgediept en vormgegeven. Over het algemeen doet Robinson dat uitermate goed met zowel interessante personages als een interessant verhaal, maar in Overmacht komt het plot niet echt lekker van de grond.
Banks wordt dit keer teruggeroepen van een weekendje in London, waar hij bij zijn nieuwe vriendin op bezoek is. De zaak waarbij hij gewenst is, lijkt er één die zijn collega Annie zelf aan zou moeten kunnen, maar de korpsleiding wil dat Banks het onderzoek op zich neemt. Samen met Annie moet hij uitzoeken waarom een theatermaker zelfmoord heeft gepleegd en of de moord op diens geliefde daar iets mee te maken heeft.
In eerste instantie wijs alles op een ‘doorsnee’ moord/zelfmoord-zaak. Maar wanneer duidelijk wordt dat de vermoorde geliefde een gepensioneerd spion is, lijkt het Banks raadzaam om in het verleden van de man te duiken. Zo gauw hij dat doet, loopt hij tegen allerlei beperkingen op. De zaak wordt ineens afgedaan als opgelost en gesloten, Banks wordt met vakantie gestuurd en een schimmig type van de geheime dienst komt onverwacht bij hem op bezoek.
Alan Banks zou Alan Banks niet zijn, als deze zaken hem niet juist ertoe aanzetten om door te gaan met zijn onderzoek. Hij pendelt heen en weer tussen Yorkshire en Londen en komt stukje bij beetje meer te weten over deze vreemde zaak.
Helaas komt het verhaal niet goed op gang. De beweegredenen van de geheime dienst om het onderzoek te dwarsbomen blijven vaag, de motieven van verschillende betrokken komen niet overtuigend uit de verf en het geheel is warrig en traag. Daarbij helpt het niet dat Robinson zich dit keer meer dan gebruikelijk heeft uitgeleefd in beschrijvingen en bijvoeglijke naamwoorden, en dat de vertaling op zijn zachtst gezegd niet zo sterk is als bij eerdere boeken.
Wel indrukwekkend is het stuk over wat Banks in Londen overkomt (vaag, maar anders geef ik te veel weg) en hoe hij daarmee om probeert te gaan. Vooral de rol die muziek hierbij voor hem speelt is interessant; je wilt het liefst de nummers en artiesten die je niet kent gaan opzoeken en beluisteren. Daarom, en omdat Robinson de Yorkshire Dales zo liefdevol en treffend beschrijft, krijgt Overmacht toch nog drie sterren.