Gitzwart en sarcastisch

Schoonmaaktips van een huurmoordenaar is bepaald geen gangbare titel en gek genoeg past dat dan weer prima bij het boek. De hoofdpersoon, huurmoordenaar Toxic, is ook verre van ‘gewoon’, het plot is totaal anders dan je zou verwachten en de schrijfstijl is op z’n minst verrassend.
Toxic is een New Yorkse huurmoordenaar die al 66 hits op z’n naam heeft staan, maar nu wordt het tijd dat hij even onderduikt in Kroatië, zijn geboorteland. Op het vliegveld loopt hij bijna in de armen van de FBI, en om hen om de tuin te leiden vermoordt hij nummer 67: een man die qua uiterlijk wel iets van Toxic wegheeft. Nadeel: de man blijkt een priester te zijn, op weg naar IJsland. En dus reist Toxic naar een donker en koud land waar hij amper van gehoord heeft.
Tot zover is er qua plot nog weinig aan de hand, maar vanaf dit punt loopt alles anders dan je als lezer verwacht. Toxic wordt op het vliegveld opgewacht door ‘zijn’ gastheer en gastvrouw, die een religieus televisieprogramma maken en zeer verheugd zijn hun Amerikaanse voorbeeld in hun huis te ontvangen. In plaats van zich uit de voeten te maken, leeft Toxic zich zo goed als mogelijk in in zijn rol. Al snel krijgt hij in de gaten dat hij klem zit op het eiland. Geen wapens, nauwelijks moorden en geen enkele manier om weg te komen. Nu wordt de ex-soldaat en huurmoordenaar gedwongen na te denken over zijn toekomst.
Niet echt een standaardverhaal dus, en dat wordt versterkt door de schrijfstijl: die is verre van standaard. Met humor en sarcasme vertelt Toxic namelijk zelf wat hem overkomt. Zijn kijk op de zaken is bepaald niet mainstream, en hij beschrijft zijn belevenissen met een soort onderkoelde, gitzwarte humor. Hoewel dit best verfrissend, bij vlagen erg goed en soms ronduit grappig is, kost het wel veel moeite om er aan te wennen.
Een schrijfstijl die je niet direct meeneemt, een plot dat nergens echt veel spanning krijgt en een hoofdpersoon waarvoor je pas ver in het verhaal iets van sympathie begint op te bouwen; dit is geen gemakkelijk boek. Voor de liefhebbers van donkere humor en ironie een aanrader, maar de meer mainstream-thrillerlezer kan dit boek beter laten liggen.