Kellerman kan beter

Als je al zo lang thrillers schrijft met dezelfde personen in de hoofdrol, kan het niet anders dan dat er af en toe een mindere aflevering tussen zit. Jonathan Kellerman staat bekend om psychologische thrillers met uitgebreide, bijna fotografische beschrijvingen van straatbeeld, personen en omgeving. Daarnaast draait het in de zaken die psycholoog Alex Delaware en rechercheur Milo Sturgis samen aanpakken om dieper liggende psychologische beweegredenen, die eigenlijk altijd logisch aanvoelen.
Helaas komt Kellerman in Skelet aan geen van die punten erg toe. De beschrijvingen zijn uiteraard weer uitgebreid, maar voelen wat flets aan, alsof er dit keer een snapshot met een wegwerpcamera is gemaakt, in plaats van een goede foto. Daarnaast is de logica maar zeer beperkt aanwezig.
Dat begint al meteen als onze helden ten tonele verschijnen. Waar Milo in vorige boeken over het algemeen een aanwijsbare reden had om Alex bij het onderzoek te betrekken, gaat Alex nu wel heel vanzelfsprekend mee met zijn vriend wanneer die opgeroepen wordt voor een moordzaak. Hoewel er geen enkel motief lijkt te zijn om Alex’ hulp in te roepen, blijft de psycholoog zich met het onderzoek bemoeien, en onderneemt hij zelfs regelmatig dingen op eigen houtje. Het is dan ook niet zo vreemd dat iemand hem op een gegeven moment vraagt of hij nu fulltime voor de politie werkt…
De zaak waar de mannen aan werken draait om vier lichamen die zijn gevonden in een klein moerasgebiedje bij LA. Van alle slachtoffers ontbreekt een hand, en alleen het meest recente slachtoffer is makkelijk te identificeren. De andere drie vrouwen liggen er al veel langer, en werden blijkbaar door niemand gemist. De eerste stap is dus om uit te zoeken wie de slachtoffers zijn en welk verband er tussen hen bestaat.
Het spoor leidt naar een rijke familie, waar een van de vrouwen privé-les op de piano gaf aan het zoontje. Het manusje van alles van de familie zou verdacht kunnen zijn, en wanneer deze man van onverwachte kant nog eens extra onder de aandacht wordt gebracht, richt het onderzoek zich wel heel eenzijdig op hem. Alex en Milo besteden heel wat tijd aan het formuleren van motieven en theorieën, en blijven maar zo redeneren dat alles bij deze verdachte past.
Daarin worden ze bijgestaan door Mo Reed, een jonge rechercheur die een nieuw gezicht is in de Delaware-thrillers. Het moet gezegd dat het wel verfrissend is om een derde speurder aan het bekende duo toe te voegen. Het is vooral leuk om te zien hoe Milo, toch een buitenbeentje in de politiemacht, deze knul onder zijn hoede neemt.
Uiteindelijk blijkt alles natuurlijk toch weer heel anders te zitten dan iedereen dacht en dat leidt tot een ontknoping vol actie. Maar eigenlijk ben je dan al niet meer echt bij de les, omdat zowel het motief als de opbouw naar die ontknoping niet erg duidelijk worden. Kortom: Kellerman heeft – vele malen – bewezen dat hij veel beter kan dan dit.