Sterke Schotse thriller

Wit.
Niets dan wit.
Geen besef. Geen bewustzijn. Alleen maar wit.
Niets.
En dan een ademhaling.
Een ritmische ademhaling.
Niets meer dan het eb en vloed van het leven.
Ze sliep.
Zelden een thriller gelezen die zo poëtisch begon. Ik ben niet erg van de ‘mooischrijverij’, maar bij Vergiffenis van Caro Ramsay zuigen deze eerste regels je het verhaal binnen.
Het is 1984, en in Glasgow ligt een jonge vrouw in het ziekenhuis. Niemand weet wie ze is of waar ze vandaan komt. Wel is duidelijk wat er gebeurd is: iemand heeft een bijtend zuur over de hoogzwangere vrouw heengegooid. Haar dochtertje is na de aanval gezond ter wereld gekomen, maar het is nog maar de vraag of de onbekende vrouw het zal redden. Bij haar bed waakt een jonge rechercheur: Alan McAlpine.
Na vijftig pagina’s maakt het verhaal een sprong in de tijd. Het is nu 2006, en de jonge rechercheur uit het ziekenhuis is ondertussen hoofdinspecteur van de politie. Hij staat er om bekend al zijn zaken tot een goed eind te brengen, maar is een gekweld man. Hij drinkt te veel, zijn huwelijk is minder gelukkig dan het lijkt, en hij wordt nog steeds achtervolgd door zijn herinneringen aan de vrouw in het ziekenhuis. Een ingewikkeld man, die Alan McAlpine. Maar wel de aangewezen man om het onderzoek in twee Glasgowse moordzaken te leiden.
De moordenaar, door de pers de Crucifixmoordenaar gedoopt, heeft twee vrouwen op een gruwelijke manier vermoord, en ze vervolgens zo neergelegd dat het lijkt of ze gekruisigd zijn. Iedereen weet dat het een kwestie van tijd zal zijn voordat deze maniak opnieuw toeslaat, en er wordt met man en macht gewerkt aan het onderzoek. McAlpine en zijn team proberen te ontdekken wat het verband tussen de slachtoffers is, want waarschijnlijk zal dat naar de moordenaar leiden.
Dat lijkt ook het geval. Maar het onderzoek leidt ook naar een zaak uit het verleden. McAlpine wordt zo in beslag genomen door deze ontwikkeling, dat hij het speurwerk in de Crucifixzaak vrijwel helemaal overlaat aan zijn collega’s. Anderson en Costello doen hun werk goed, en komen steeds dichter bij de waarheid. En dan blijken heden en verleden op een veel ingrijpender manier met elkaar verstrengeld dan iemand had kunnen vermoeden.
Ramsay heeft met Vergiffenis een prima thriller neergezet. De setting en de hoofdpersoon doen enorm denken aan Ian Rankins Rebus-thrillers. Natuurlijk Glasgow is Edinburgh niet, net zomin als McAlpine Rebus is, maar de sfeer vertoont absoluut overeenkomsten.
Het grootste verschil tussen Ramsay en Rankin is dat het gebrek aan ervaring bij Ramsay hier en daar doorschemert. De wisseling in perspectief tussen de verschillende politiemensen gaat soms iets te snel, waardoor je niet meer volgt door wiens ogen je kijkt. Ook zijn alle verbanden tussen alle verschillende verdachten soms wat verwarrend of zelfs gezocht, hoewel het verhaal gelukkig nergens ongeloofwaardig wordt.
Al met al een prima thriller, die naar meer smaakt. Met wat ervaring zou Ramsay over een paar jaar zomaar het stempel ‘de vrouwelijke Rankin’ kunnen verdienen.