Het is heel sterk hoe Barclay de spanning naar het moment van die ontknoping weet op te bouwen.

Er zijn ongetwijfeld honderden tieners over de hele wereld die hun ouders verwensen. Die hopen dat ze op een dag wakker worden en dat het hele gezin dan van de aardbodem verdwenen is. Het overkomt de veertienjarige Cynthia Bigge. Op een avond in 1982 wordt ze door haar boze vader bij haar foute vriendje uit de auto getrokken en mee naar huis genomen. Cynthia, die voor het eerst alcohol heeft gedronken, scheldt haar ouders uit, verdwijnt naar haar kamer en valt als een blok in slaap. De volgende ochtend is het doodstil in huis. Geen ontbijtresten op het aanrecht, geen briefje op tafel, geen auto’s voor de deur, niets.
De volgende vijfentwintig jaar blijven zonder enig teken van leven van Cynthia’s vader, moeder en oudere broer Todd. Ze lijken opgegaan te zijn in het niets. Cynthia’s hele leven is beïnvloed door deze gebeurtenis. Haar tante Tess heeft haar verder opgevoed, ze is gaan studeren, is getrouwd met Terry en samen hebben ze een dochter van acht, Grace. Maar elke dag vraagt Cynthia af wat er gebeurd is en waarom haar ouders haar zonder een woord in de steek hebben gelaten.
Om nog een laatste keer te proberen de zaak op te helderen, werkt Cynthia mee aan een tv-programma waarin haar verhaal wordt gereconstrueerd. Helaas blijven de verwachte tips van kijkers uit. Toch denkt Cynthia dat er iets veranderd is. Ze ziet een verdachte auto, ze heeft het gevoel dat ze gevolgd wordt en in het winkelcentrum denkt ze haar broer te herkennen. Wordt de hele zaak haar nu, vijfentwintig jaar later, dan toch te veel? Of is er iets vreemds aan de hand?
Terry, Cynthia’s man, door wiens ogen we mee mogen kijken, twijfelt. Hij weet hoe de hele geschiedenis zijn vrouw heeft gemaakt tot wie ze is, hij kent haar angsten, maar ook haar overtuiging dat ze toch nog een teken van leven zal krijgen. Maar zoals Cynthia zich nu gedraagt, dat zit hem toch niet lekker. Is er echt iets aan de hand, of is dit een schreeuw om aandacht, om hulp?
Door het verhaal te vertellen van Terry’s perspectief schept Linwood Barclay enige afstand, waardoor je je zowel in Terry als in Cynthia goed kunt inleven. Je snapt zijn twijfels, maar begrijpt ook haar wanhoop, en je kunt niet anders dan je afvragen hoe je je zelf zou gedragen als je met zo’n verscheurende onzekerheid te maken zou hebben. Juist die herkenbaarheid is de kracht, en omdat je zo graag wilt dat er duidelijkheid komt (voor Cynthia, maar ondertussen ook voor jezelf, als lezer) blijf je maar doorlezen.
Ook de verschillende plotwendingen maken dat je steeds ‘nog één hoofdstuk’ wilt lezen; dit is een boek dat zich moeilijk weg laat leggen. Sommige van die plotwendingen vergen wel wat van je flexibiliteit als lezer, hier en daar wordt wel eens een onwaarschijnlijke stap gemaakt. Maar dat vergeef je Barclay meteen, want vervolgens wordt het verhaal dan weer zo spannend dat je alleen nog maar wilt weten hoe het zit. En dat blijkt uiteindelijk verbluffend eenvoudig te zijn. Het is heel sterk hoe Barclay de spanning naar het moment van die ontknoping weet op te bouwen. Hoewel het dus uiteindelijk niet echt spectaculair in elkaar zit, is het wel enorm geloofwaardig, en kon het eigenlijk niet anders gegaan zijn dan zo.
Achterop het boek prijzen verschillende auteurs deze thriller aan. Michael Connoly, Tess Gerritsen en Peter Robinson: het zijn de minsten niet, en ik sluit me dan ook graag bij hen aan. Lezen!