Roger Federer tegen Rafael Nadal

Ik weet niet waar ik moet beginnen om de loftrompet over de nieuwe Binet te steken. Het is een supergelaagde symbolische thriller in de sfeer van ‘In de naam van de Roos’ en ‘De slinger van Foucault’. Of het een eerbetoon is aan de dit jaar overleden Umberto Eco weet ik niet. Feit is wel dat Eco’s wetenschappelijke vakgebied, de semiotiek, voortdurend door de roman wandelt om je op het verkeerde been te zetten, of liever gezegd je de hand net niet te reiken. De hand of het ontbreken ervan vormt een belangrijk motief in het boek. Eco wordt opgevoerd als een Protagoras. Maar daarmee kun je ook alle kanten op. Socrates maakte immers korte metten met het sofistische “De mens is de maat van alle dingen.” Moet je een onderlegd, historicus, filosoof, retoricus en taalkundige zijn om alle verwijzingen van Binet te kunnen volgen? Misschien. Binet lijkt dat allemaal te zijn. Tegelijk brengt hij humor in zijn boek door de intellectuele avant-garde uit de jaren ’80 wat potsierlijk op te voeren. De dood van Roland Barthes die in 1980 echt door een bestelbus werd aangereden om een maand later in het ziekenhuis te overlijden heeft Binet aangegrepen als vertrekpunt voor een jacht op de zevende functie van taal. Rechercheur Bayard (het pragmatisch geweten van Binet?) en de studentikoze en geniale linguïst Simon (Binets performatieve taalhandelaar?) vormen een soort Haddock en Kuifje die op het document jagen waarop Barthes de zevende functie van taal formuleerde. Een soort toverformule om een onverslaanbare redenaar te worden. Een retorisch duel kun je vergelijken met een tenniswedstrijd lijkt Binet te willen zeggen. En de zevende functie van taal is een fluwelen techniek. Mooi gevonden. Het boek leest als de grandslamfinale van 2009 in Melbourne. Roger Federer tegen Rafael Nadal. Vier uur en 38 minuten strijd op het hoogste niveau. Het magische…de engel Rafael…wint.