eigenzinnig, de moeite van het herlezen zeker waard

Wat een bijzonder boek. Op de achterkant wordt het woord ‘eigenzinnig’ gebruikt, en dat dekt voor mij exact de lading. Knap geschreven. Het boek is opgedeeld in 3 delen, elk rondom een personage. Waar ik de relatie tussen persoon II en III snapte, bleef het me tot het einde eigenlijk onduidelijk wat nu de relatie was met deel I. Eerst vond ik dat vervelend, maar bij het dichtslaan van het boek wilde ik eigenlijk meteen opnieuw beginnen en vond ik de samenhang van de verhaallijnen juist heel intelligent verzonnen.
De titel deed het hem voor mij al meteen; ik hou van woorden en het leren van nieuwe woorden. Ik zocht meteen op wat het betekende, al bleek dat ook op de achterkant te staan. Het taalgebruik en de vertelstijl vind ik prachtig. Ik vind het erg goed geschreven, ondanks dat ik me totaal niet kon verplaatsen in de personages, weinig sympathie voor ze kon opbrengen en veel situaties echt absurd vond. Soms spat de ongemakkelijkheid van de pagina’s. Het boek deed me dus echt wat. Het liet me nadenken over het boek zelf en over allerlei andere zaken. Ik houd ervan om met een potlood te lezen en aantekeningen te maken in de kantlijn en opvallende uitspraken of woorden te onderstrepen. Daar was dit boek erg geschikt voor. Ik hou van intertekstualiteit. Zo gebruikt Max aan het eind van het boek in zijn brief de zin ‘Waar mensen boeken verbranden, verbranden ze uiteindelijk ook mensen’. Dit herkende ik, al wist ik niet meer waarvan, maar het maakt dat ik dat dan wil opzoeken. Heerlijk vind ik dat.
Ik vond het een bijzondere en positieve leeservaring en ik ben ervan overtuigd dat tijdens het herlezen van het boek me nog meer details zullen opvallen en ik er nogmaals en misschien zelfs nog meer van kan genieten. Lina Wolff is een schrijfster van wie ik graag nog veel meer wil lezen!