Teleurgesteld door te hoge verwachtingen nav. de achterflap

Peggy leeft samen met haar vader, James en haar moeder, Ute in Londen. Haar vader heeft veel vrienden die zogenaamde 'survivalisten' zijn en is ook heel erg ingenomen met dit idee: “wat moeten we doen om te overleven indien de wereld zou vergaan”. Peggy is acht jaar oud wanneer haar vader haar vertelt dat de wereld vergaan is en dat zij met hun tweetjes moeten overleven in een hutje ergens in de bossen van Europa. Negen jaar lang zijn Peggy en haar vader vermist…

Dit verhaal – een debuutroman trouwens – vond ik een zeer origineel concept hebben en ik had bij het begin van het verhaal dan ook zeer grote verwachtingen. Helaas had ik deze beter niet gehad want ze werden niet ingelost.
Ik vond dit een zeer lastig verhaal om in te komen, mede door de flashbacks, maar ook door de schrijfstijl van Claire Fuller. Ik had ook de indruk dat er geen vaart in het verhaal zat, het bleef wat oppervlakkig en langdradig voor me. Dit maakte het allemaal wat saai.
Ik had ook verwacht dat er veel meer op het psychologische aspect zou ingegaan worden – een kind die in volle ontwikkeling plots negen jaar van haar leven (is langer dan ze oud was voor de 'ontvoerd' werd) in ongekende omstandigheden moet doorbrengen… Dit moet toch zó veel effect hebben, en dit kwam bijna niet aan bod in dit boek. Jammer vond ik!
Het verhaal begon pas leuk/goed te worden bij de plot, de laatste 100 pagina's begonnen eindelijk de schwung te krijgen die ik reeds zo lang miste.
Het einde van het verhaal maakt dit boek dan wel de moeite waard om te lezen, zelden heb ik zo'n verrassend/zwaar einde gelezen. Ik heb dit boek toch een goeie week moeten laten bezinken – toch even zelf een oordeel vellen door het boek te lezen zou ik zo zeggen! Laat je niet ontmoedigen door de eerste 100 pagina's...