Prachtig geschreven

Een beklemmend gevoel is wat achterblijft wanneer je het boek na de laatste bladzijde dichtslaat. Birk is op de eerste pagina's verdwenen, maar blijft in het hele boek aanwezig. Zijn zoon, Mikael, praat met zijn vader en neemt meer en meer zijn plaats over. Op het kleine, lege eiland waar het gezin woont wordt een harde strijd gevoerd. Een strijd met het leven in het algemeen en met de groei naar volwassenheid in het bijzonder.
In wonderschone zinnen wordt getoond hoe de vervreemding en de eenzaamheid direct met elkaar samenhangen. De overeenkomsten die je ziet tussen de groei die het door Mikael verzorgde meeuwenjong doormaakt en de groei van Mikael zelf, ontgaat de jongen natuurlijk. Op sommige momenten zou je dan ook wensen dat het kind zou kunnen zien hoe de wereld in het echt in elkaar steekt. Maar Mikael ziet een kinderwereld en is zich van niets anders dan die wereld bewust..
Jaap Robben is kennelijk geen Afrikaan geworden, zoals hij ooit eens gewenst schijnt te hebben. Maar hij komt wel erg dicht in de buurt van Japanner. Hij zou wel eens een Nederlandse Murakami kunnen zijn.