lopen met hengels en molentjes....

Ergens in de brij van woorden schrijft de hoofdpersoon van het boek de zin ‘ik lief je’ op de muur van de kamer waar ze op dat moment weer is. Iedereen ziet onmiddellijk dat deze zin, taalkundig gesproken, niet klopt. Daarmee is het een perfecte samenvatting van het hele boek. Een vage opeenvolging van woorden die zelfs met hulp van een woordenvrouw niet tot een zinnig verhaal gemaakt kan worden. Of dat gebrek veroorzaakt wordt door een bindwoordjes probleem of dat het een ernstigere reden heeft is niet duidelijk. Eigenlijk is helemaal niets duidelijk. Het is een boek zonder verhaal en een verhaal zonder lijn.

Op de achterflap van het boek wordt nog vermeld dat de schrijfster in 2000 haar eerste literaire prijs gewonnen heeft. Het gaat dan om de prijs van de gemeente Asten, waarvan overigens verder dan bij de schrijfster zelf, nergens iets te vinden is. Op basis van de roman ‘Ik lief je’ valt te vermoeden dat het bij deze prijs zal blijven.

Maar goed, van de hak op de tak springend geeft de hoofdpersoon, Roos een verslag van haar innerlijke strijd met de drukte van het bestaan. Ze spreekt hierbij met bestaande en verzonnen personen die allemaal een poging doen Roos in haar zoektocht voort te duwen. Door van tijd tot tijd interessant schrijvers en boektitels te noemen laat Roos de schijn ontstaan dat ze ook werkelijk iets met literatuur heeft. Jammer dat ze geen verstand van vissersmaterialen heeft, want dan zou ze weten dat Shakespeare een hengel merk is en was haar verhaal al voor het begon gestrand.