tussen thema’s tikt telkens traag tijd

De slinger van de tijdmeters pendule gaat van het ene uiterste naar het andere. Voorspelbaar vanuit het totaal, maar toch telkens verrassend in detail. De levens van verschillende hoofdpersonen blijken elkaar op verschillende momenten te kruisen. Mitchell weet zeer knap die losse verhalen tot één kloppend geheel te vlechten. Het gegeven dat sommigen onder ons in staat zijn hun eigen leven als het ware door te geven in een lichaam van een ander, waardoor een onsterfelijkheid verkregen wordt binnen de grenzen van de sterfelijkheid, wordt in de loop van het verhaal duidelijk.

Terwijl je wordt meegenomen door de belevenissen van Holly, Hugo, Crispin en Ed, komen er telkens meer personen langs in het leven van de een, die ook een bepalende rol spelen in het leven van de ander. Vanaf het moment dat het kwartje gevallen is, zie je plotseling dwarsverbanden die tot op het detail niveau kloppen. Nietszeggende zaken blijken toch van belang. Ontmoetingen, gebeurtenissen, plaatsen en eigenaardigheden van personen, alles blijkt een soort toegang tot een bijzondere wereld. Doordat het hele verhaal zich over een lange periode van tijd uitstrekt, zien we niet alleen de genoemde hoofdpersonen, maar ook hun kinderen en kleinkinderen langskomen. Wanneer in veel gevallen het leeftijdsverschil tussen personen al voldoende aanleiding kan geven voor verschillen in beleving, wordt dat natuurlijk nog eens vergroot wanneer tijdloze personen al in hun 50e leven zitten. De kennis en ervaring die ze daardoor hebben opgedaan weten ze bovendien nog eens op een soort telepathische manier met elkaar te delen.

De nog volledig logische manier waarop de eerste stukken van het boek met elkaar samenhangen wordt naar mate het verhaal vordert vager en fantasy achtiger. Daar waar de belevenissen van Holly, Hugo, Crispin en Ed nog reëel voorstelbaar zijn, ook waar ze al in de toekomst spelen, gaan we vanaf 2025 zo ver de diepte in dat het geheel maar moeilijk te volgen wordt. Met name in dit vijfde deel bekruipt de vraag of mevrouw Constantin en Marinus nu bij Griffoendor of Zwadderig horen je bij voortduring. Het lijkt een matige variant van Harry Potter met te weinig vernieuwende ideeën voor een toekomstvisie en te veel tovenarij voor een serieus verhaal. Gelukkig komt in het zesde en laatste deel weer een meer begrijpelijke toon in het verhaal en wordt een weliswaar niet plezierige, maar zeker wel voorstelbare schets van de toekomst gegeven waar de inmiddels goed bekende Holly Sykes zich weer van haar beste kant kan laten zien.

Wanneer je dus gegrepen wordt door de eerste delen van het verhaal, is het zeker de moeite waard ook door deel 5 heen te worstelen om met een gerust hart in de laatste tijden afscheid te nemen.