Een verhaal om te onthouden

Aeham Ahmad…een vòòrnaam en een familienaam. “De pianist van Yarmouk”, zijn bijnaam. Namen om te onthouden. Een vluchteling met weinig kansen in Syrië. Zijn droom is pianist worden en Aeham neemt je mee in een boeiend verhaal daar naar toe. Warme familiebanden, opofferingen, bloemrijke taal: Thee moet trekken-( alles heeft tijd nodig ), Tot we van pure uitputting God in kleur zagen-( je uit de naad werken ), Een ezel in een straat vol paarden-( onopvallend in kleding en kapsel ). De muziek is zijn taal. Daar spreekt hij in, combineert Westerse en Arabische muziek en laat de taal van en met muziek spreken. Dan komt de oorlog en Yarmouk wordt strijdtoneel. Tussen de puinhopen van Yarmouk, de van de buitenwereld afgesloten wijk van Damascus, verklankt hij de wanhoop met zijn piano, met zijn composities, met zingende stemmen, o.a. van kinderen: “Meester Aeham kom naar buiten. We hebben zin om te zingen” Zes meisjes stonden op en neer te springen en te zwaaien.
Aan de rechterkant stond Zeinab. 12 jaar oud. Ik speelde de eerste maten van : “Yarmouk mist je” en gaf de kinderen met mijn hoofd het teken dat ze konden beginnen. En toen klonk er een schot. Een naamloze scherpschutter, maar namens een van de strijdende partijen, had een eind gemaakt aan het leven van Zeinab, naast de piano. Een naam om te onthouden.

Het verhaal van Aeham, opgetekend door Sandra Hetzl en Ariel Hauptmeier, wordt nog indringender doordat filmpjes op Youtube en Facebook je binnen trekken in het leven van slachtoffers van een wreed regime. Toets op internet “Yarmouk” in en “food-aid” en “De pianist van Yarmouk” . Het bijzondere verhaal van een vluchteling die op bewonderenswaardige wijze laat zien wat de kracht is van een positieve instelling en de kracht van muziek. Een iconisch verhaal. Lees het, vertel het door en onthoud het.