Ook ik laat als Buzzzer hier mijn recensie achter:

“De lege kamer” boeit van de eerste tot en met de laatste bladzijde, vooral door de ingenieuze manier van vertellen.” vermeldt Crimezone achterop de kaft van dit boek.

Een mening die ik helaas niet kan delen.
Boeiend? Nee.
Ingenieuze manier van vertellen? Nee.

Sophie Hannah vond het voor het verhaal blijkbaar noodzakelijk om volledige transcripties van interviews en krantenartikelen te vermelden.
Deze manier van schrijven maakt de belevenis van de roman zwaar en vaak zelfs saai. Het hele boek kan eigenlijk saai genoemd worden.

Het boek komt langzaam op gang, te langzaam.
Pas tegen pagina 300 begint er wat vaart in te komen.
De documentairemaakster Fliss Benson werkt aan een film over (onterecht?) veroordeelde vrouwen wier kinderen aan wiegendood zijn gestorven.
Tijdens haar onderzoek over gerechtelijke dwalingen, al dan niet ondeugdelijke onderzoeken en de veroordeelde en vrijgesproken moeders, wordt een van deze moeders vermoord.
Een kaart met zestien getallen daarop zou een grote rol spelen.
Als blijkt dat meerdere personen, waaronder Fliss Benson, zo’n gelijke kaart ontvangen, wordt de link naar het onderzoek voor de documentaire gelegd.
Klinkt spannend.
Is het dat ook? Nee. Dit is een boek waar je je echt doorheen moet slepen.

Pas in de laatste hoofdstukken wordt in één keer alles uit de doeken gedaan: wie, wat, waarom; echter veel te opsommend en veel te veel informatie die tegelijkertijd wordt opgediend. Alsof Hannah ineens alles in een maximaal aantal pagina’s kwijt moest. Er worden namen van mensen en gebeurtenissen genoemd die de lezer al lang weer vergeten was omdat ze in het boek nauwelijks voorbij kwamen.

Het -overigens goede- uitgangspunt van het verhaal komt vanwege de gekozen vertelwijze helaas niet tot zijn recht in dit boek.