De cover spreekt me erg aan en haalt me met de hints op de achterflap enthousiast over om me aan te melden voor de leesclub. Bij het uitpakken zit er een sticker op: Dé ontdekking van 2013. Het boek heeft in Amerika ook lovende recensies ontvangen.

Met veel zin begin ik aan het boek en na een paar bladzijden begin ik me af te vragen wat er eigenlijk geschreven staat. De schrijfstijl is zeer uniek te noemen. De zinnen zijn enorm poëtisch, lang en zouden mee jeu aan het verhaal moeten geven. Echter het stoort me enorm bij het begrijpen en volgen van het verhaal. Daarnaast lijkt het alsof de vertaling wel heel letterlijk is genomen op vele plekken.

De verhaallijn is zeer beperkt en kent eigenlijk enkel wendingen die je van heinde en verre al aan ziet komen. Ook de karakters maken geen ontwikkeling door. Jason is een lulletje rozenwater aan het begin van het boek en is dat aan het eind nog steeds. Daarnaast is een hoofdpersoon die zo zwak is ook niet echt prettig voor het verhaal. Dit in combinatie met de schrijfstijl zorgt voor een traag en niet spannend geheel.

Tegen het einde komt er iets meer vaart in, maar blijft het zeer voorspelbaar. Het is dat ik het boek voor de leesclub las, want anders was ik er mee gestopt. Mijn irritatie niveau lag namelijk al zeer hoog.

Dit boek vind ik daarom geen aanrader. Ik vermoed niet dat ik nog iets van Jamie Mason zal lezen.