Prachtige Vlaamse roman

De carrière van ‘facteur’ Ludo loopt op zijn einde. Na een loopbaan van wel 42 jaar begint Ludo aan zijn laatste week voor hij op pensioen gaat. In ‘De Laatste Ronde’ blikt hij terug op zijn bewogen carrière en leven. Hij kijkt ook met een tikkeltje angst vooruit op wat komen gaat. In die laatste week moet hij twee nieuwe en piepjonge postbodes opleiden, Cheyenne en Anissa. Dit brengt niet alleen Ludo van slag, maar ook zijn collega’s.
Louis Van Dievel is geen onbekende in schrijversland. Na jaren ervaring als journalist schreef hij eerder zijn roman ‘De Pruimelaarsstraat’ die op de shortlist kwam van de Libris Literatuurprijs en zijn roman ‘Hof van Assissen’ werd bekroond met de Knack Hercule Poirotprijs. Met ‘De Laatste Ronde’ zet Van Dievel een oervlaamse roman neer die gaat over dromen en falen, begeerte en onlust, en al die andere kleine dingen die zo belangrijk zijn in een mensenleven.
De roman van Van Dievel is geschreven in het Vlaams. In eerste instantie was het behoorlijk wennen aan die schrijfstijl, want ik ben gewend om te lezen in het standaard Nederlands. De keuze voor Vlaams maakt echter dat het personage van Ludo echt leeft. Het lijkt wel alsof je met hem aan de toog hangt in een Vlaamse bruine kroeg met een goede pint bier. En Ludo vertelt. Hij vertelt over zijn dochter en wat er van haar geworden is, of hoeveel hij niet van haar weet. Hij vertelt over zijn vrouw, die hij dagelijks moet missen en hoe dat zo gekomen is. Maar hij vertelt ook sappig over zijn collega’s. Met de een komt hij al beter overeen dan met de andere. Hij vertelt over de mensen op zijn ronde en hoe ze in het leven staan. Ludo heeft het ook over hoe de dingen bij de Post veranderd zijn in de loop der jaren. Hoe de stiel van ‘facteur’ veranderd is en hoe spijtig hij het vindt dat het niet alleen maar meer om cijfers draait.
‘De Laatste Ronde’ maakt een schets, een levendige pentekening van het leven van alledag en zijn tragiek. Het boek pakt en neemt je mee in het leven van Ludo. Met heel veel compassie is zijn verhaal neergepend en werd het vorm gegeven. Ludo en de andere personages in het boek zijn ondanks hun tragiek, niet zielig, maar wel verdomd herkenbaar.