Het snelle einde van Raan en Per

Martines boek 'De mannen van Raan' begon voor mij heel veelbelovend. Martine heeft een aangename schrijfstijl. Korte zinnen die goed lopen, geen ellenlange beschrijvingen maar net genoeg om een duidelijke sfeer te scheppen. De twee tegenspelers worden in het begin op een interessante manier ten tonele gevoerd. We maken kennis met Per die graag alles indeelt, houdt van structuren en labeltjes. Zelfs zijn dagboeken zijn geen chaos van gebeurtenissen, maar zorgen ervoor dat zijn leven geheel geordend wordt opgeslagen en gedocumenteerd. Raan lijkt daar totaal het tegenover gestelde van. Een jonge, impulsieve meid die houdt van onverwachte dingen en het liefst zo weinig mogelijk structuur heeft in haar leven. Raan is een raadsel, waar Per een zekerheid is.
Het verhaal begint ook goed: een onstuimige liefde tussen twee mensen die niet voor elkaar gemaakt lijken. Martine had me in de eerste bladzijden van het boek zeker te pakken. Ik wilde meteen meer lezen, maar na die goede start lag het boek op mijn salontafel en moest ik mezelf ertoe aanzetten om verder te lezen. Hoewel het verhaal vlot loopt, de informatie die je krijgt voldoende is en ze waarschijnlijk wel voldoet aan alle regels van de literatuur mis ik bij dit boek de echte bezieling. Martine slaagde er niet in om me bij mijn haren te grijpen, me mee te slepen in haar verhaal en me te overdonderen met haar plot.

Integendeel, toen ik het boek dicht sloeg, bleef ik eigenlijk nog steeds op mijn honger zitten. Ik was niet blij dat het boek uit was, voor mij was het niet afdoende. Waar we eindelijk een beetje duidelijkheid krijgen over de relatie tussen Per en Raan, maar vooral tussen Raan en haar familie, lijkt Martine zelf af te haken. Het is alsof het einde afgerammeld wordt om het verhaal zo snel mogelijk gedaan te krijgen. Jammer, het lijkt me een gemiste kans, want er zit behoorlijk veel potentieel in het verhaal.