Vermenselijking van een mythe

Egodocumenten recenseren vind ik moeilijk, oneerlijk en eigenlijk gewoon niet te doen. Ze zijn niet voor ons geschreven, dus waarom doet mijn mening er toe? Wat geeft mij het recht er überhaupt een mening over te hebben?

Ik zal mijn mening toch even kort samenvallen. Het viel mij tegen, ik had er meer van verwacht. Zeker, er stonden prachtige passages in, zeker in het begin. Maar naarmate het dagboek vorderde hield ik niet meer bij wie wie was. Bovendien waren de dagboekpassages vaak erg fragmentarisch, wat niet echt lekker las. En er werd nogal veel in gezeurd, wat Sylvia overigens zelf wel doorhad en daar ook wel iets aan wilde doen maar dat vervolgens niet deed. Zo ben ik zelf ook en daarom irriteerde me dat erg.

Zoals ik al zei: mijn mening doet er niet toe, dit is niet voor mij geschreven. Toch ben ik erg blij dát ik het heb gelezen, heb wel meer inzicht in de persoon Sylvia Plath, denk ik. Ze is veel menselijker geworden, niet meer die mythische figuur die ze voor mij toch lang was.

‘Perhaps someday the revelation will burst in upon me and I will see the other side of this monumental grotesque joke. And then I’ll laugh. And then I’ll know what life is.’