Staat als een huis

Anderhalf jaar geleden las ik Barracuda van Tsiolkas en was daar behoorlijk enthousiast over. Deze auteur bleek bekend te zijn wegens zijn boek De klap, dus natuurlijk wilde ik die ook snel lezen. Maar zoals dat gaat koop je dan een boek dat je heel graag wil lezen en vervolgens staat het eerst anderhalf jaar in je boekenkast stof te vergaren. Maar afgelopen week was het zo ver, ik heb nu ook De klap gelezen.


Alhoewel de vertelstijl nogal verschilt met Barracuda kon ik ook van dit format erg genieten. Door de verschillende personages die aan het woord komen ontstaat er een bijzonder multidimensionaal verhaal. De verschillende woordvoerders komen ook lang genoeg aan het woord om diepte te krijgen. Niet elk personage is even sympathiek, maar ze zijn wel heel menselijk en maken geloofwaardige persoonlijke ontwikkelingen door.


Aanvankelijk was ik een beetje huiverig over het onderwerp. Niet de grootste kindervriend die er bestaat was ik bang dat dit verhaal me gewoon niet zo kon boeien. Het is al vanaf het moment, de klap, duidelijk dat Hugo gewoon een verwend kutkind is. Er wordt nog wel geprobeerd om hier nuance in aan te brengen en het wordt duidelijk dat dit vooral komt door de incapabele ouders. Het gaat veel over familie versus vrienden maar dat wordt nergens vervelend of prekerig.


In bestaande recensies en de blurbs achterop het boek wordt de indruk gewekt dat dit vooral een beschrijving is van de moderne maatschappij. Dat mag dan zo zijn, het ligt er niet erg dik bovenop. Dit is gewoon een moderne schrijver (ben dat moeilijke woord even vergeten, compterain ofzo?) en het is logisch dat het verhaal dan een beschrijving is van die moderne maatschappij. Ik vind dat niet zo schokkend of belangrijk in een boek. Tuurlijk is het verfrissend, maar het is veel verfrissender om een goed verhaal als dit te lezen. Een verhaal zonder al te veel literaire pretenties dat toch als een huis boven water staat.