Wat goed begon, ontspoorde volledig

Bij De Slimste Mens vond ik Joost de Vries verrassend sympathiek voor een Nederlands schrijver. Slim, maar niet te uit de hoogte. Bezig met het verleden maar niet blind voor moderne cultuur. Ik was er dan ook vast van overtuigd dat zijn boeken ook geweldig zouden zijn.


Not so much. Het was niet slecht, heel aardig geschreven zelfs. Begrijpelijk geschreven, zeker voor mensen die Geschiedenis hebben gestudeerd (hoi!). Referenties waren niet van de lucht maar waren goed te volgen, niet te obscuur. Ook het plot begon goed, ik zat er meteen in, fijne personages en best een beetje humor (niet mijn humor maar smaken verschillen).


Gaandeweg raakte ik echter het spoor bijster, er gebeurden te veel rare, onpassende dingen. Het personage Friso lijkt zichzelf ook kwijt te raken. Op zich wel knap dat deze chaos zich vertaald naar het plot maar voor mij deed het niets, ik irriteerde me slechts. Het einde paste wel weer bij het begin maar het middenstuk stond voor mij helemaal los van de rest van het verhaal, qua gevoel en soort plot. Moeilijk uit te leggen. Alsof er een verhaal in een verhaal zat. Een soort Everything is Illuminated gone wrong. Ik denk echt wel dat Joost de Vries goede boeken kan schrijven en misschien al heeft geschreven maar niet per se deze.