Mooi

Och, ik houd zo van de columns van Hanna Bervoets. Ik schaam me best dat ik nog nooit een roman van haar hand heb gelezen want dat moeten ook wel parels zijn. Op een luchtige maar tegelijk diepzinnige manier werpt ze haar blik op alledaagse, moderne zaken. Alhoewel ik niet denk dat ze zichzelf ooit als ‘filosoof’ zou bestempelen bieden haar schrijfsels altijd stof tot nadenken. Ze heeft gewoon een heel andere, frisse kijk op problemen en bezigheden. Zowel gelachen als diepzinnig gefronst hierbij.

Bij haar vorige bundel waren alle columns nieuw voor me maar uit deze had ik toch al een flink stuk gelezen doordat we een tijdje een abonnement op de Volkskrant hadden. Maar dat was niet erg verder, ik herlees ze graag.


Dingen die ik speciaal aan deze bundel mooi vond:

1) De titel. Titels zijn enorm belangrijk voor mij. En alweer bleven we ongedeerd prikkelt gelijk want het wekt vragen op.

2) De vormgeving. Mooie kleurencombi weer, ook belangrijk voor me. Simpel, modern en strak.

3) Titel en vormgeving worden gelijk verklaart door de openingscolumn ‘Attractie‘. Goed over nagedacht. Het is één van de mooiste columns die in het boek opgenomen is, al zou ik nooit een favoriet kunnen kiezen. (Awel, eigenlijks wel, ‘Wachtkamer‘ is het allerbest)

4) Het is persoonlijk zonder soapy te zijn. Je leert Hanna’s gedachtengang goed kennen en ook haar vrienden en familie geeft ze een mooie plek in haar stukken. Toch gaat het niet zo ver dat je denkt ‘goh, dat hoef ik nou echt niet van je te weten‘. Het persoonlijke heeft altijd een functie, een opstapje naar iets groters, naar de clou van de column. (5) Want elke column heeft een strekking, en die is meestal terug te brengen naar één zin. Dat is mooi. En knap, met begrijpend lezen op de basisschool heb ik al over signaalzinnen geleerd. Ik zal verdere anekdotes over begrijpend lezen achterwege laten, maar laten we het er bij houden dat het met mijn lezen in ieder geval goed is gekomen.


Mooi dus. Goed. Knap. Leuk.