Salingers moeilijkste werk

Natuurlijk, dit boek heb ik reeds een keer gelezen, maar één keer Salinger is geen Salinger. Ik herlees boeken graag in bad en dit geldt zeker voor Salinger. Misschien komt het omdat Zoeey ook drie uur in bad kan zitten lezen, maar de Glass familie en het bad zijn een prima combi.


Nu zijn deze twee verhalen niet mijn favoriete verhalen, en gaan dat waarschijnlijk ook nooit worden. Ze zijn nog steeds geweldig, maar niet zo overdonderend als een The Catcher in the Rye (breek me de b*k niet los) of een Franny and Zooey. Beide verhalen zijn een mooie verdieping van de Glass familie en bieden prachtige achtergrondbeschrijvingen. Soms denk ik dat ik een goede bekende van de familie ben, of een glurende buur. Elke keer dat ik iets van Salinger herlees ontdek ik nieuwe dingen, als bij een puzzel van Jan van Haasteren.


In Raise High The Roof Beam, Carpenters wordt de bruiloft van Seymour gevolgd, of eigenlijk het niet opdagen van de bruidegom. Het is een typisch kort verhaal van Salingers hand, de dialogen zijn uitgedacht maar vlot en het verhaal neemt je mee. Je bent een bijstander, je hebt geen invloed op het verhaal als lezer, het gaat niet om wat jij denkt of wilt. Je voelt je een beetje als Buddy Glass, die opeens de halve familie van de bruid in zijn huiskamer heeft zitten zonder te weten wat te doen of waar zijn broer uithangt.


Seymour - An Introduction is door Buddy Glass geschreven nadat zijn broer Seymour al geruime tijd zelfmoord heeft gepleegd. Gelukkig is het geen brede uiteenzetting over het hoe en wat van die zelfmoord, daar is Salinger ook niet de schrijver voor (ik mag dat zeggen, ik ken deze schrijver het beste van al mijn schrijvers). Het is een verhaal over de jeugd van de kinderen Glass, over hun opvoeding, denkwijzen, slim- en eigenaardigheden. Het is één lange uiteenzetting waarin Buddy de lezer vaak direct aanspreekt, een uniek iets voor Salinger. Het is meer een essay dan een kort verhaal. Dit zorgt er misschien voor dat het wat lastiger door te komen is maar als je het leest dan voel je het. Het is poëzie zonder rijm en met leestekens. Prachtig.


Wat ik bij deze verhalen minder voelde dan bij andere verhalen van Sally’s hand is het streven naar absolute oprechtheid en de wanhoop die daarbij komt kijken. Dat is mijn lievelingsgevoel bij zijn boeken en dat voelde ik hier wel af en toe, maar nog te weinig. Ik sluit niet uit dat ik dit bij een volgende badderlezing wel voel, maar nu dus nog niet.