Vertrouwen in thrillers = terug.

Sinds Ik Ben Pelgrim (ja, hierna houd ik er echt over op) ben ik nogal sceptisch geworden over thrillers die iedereen gelezen moet hebben. Maar deze was goed! Best heel goed eigenlijk! Soms had het wat weg van Gone Girl en soms deed het me meer denken aan De waarheid over de zaak Harry Quebert. Toch is het geen onorgineel verhaal. In het midden van het boek had het zijn mindere momenten en dacht ik geregeld ‘kom op nou Rachel, effe die gin-tonic weg en door met je leven’, maar de spanning hervatte zich goed. Er zit geen constante puntje-op-je-stoelspanning in maar meer die meeslepende spanning waar ik zo van houd. Het maakt dat je steeds maar door wil lezen, want hoe zit het nou? Wie heeft wat gedaan? Wel iets eerder dan het einde had ik door wie de dader was, maar dat kwam omdat ik opeens aan Broadchurch moest denken. Wat is de meest onlogische dader? En voilá, dat was hem weer, volgens mij delen ze zelfs de naam. Ben er niet compleet lyrisch over, dat zal ik zelden zijn over een thriller, maar toch een heel knap verhaal.