Skip de harde actie en ik ben om

Tja, Het Puttertje. Vooral de eerste 650 pagina's waren prachtig, daarna zwakte het verhaal voor mij wat af. Na pagina 650 waren er nog steeds mooie passages, vooral met betrekking tot Hobie, Pippa en Kitsey, maar het hele idee van 'de onderwereld van de kunst' stond me niet zo aan. Ik vond Boris in het eerste deel van het boek al niet zo'n boeiend personage, en alhoewel ik wist dat hij terug moest komen baalde ik toch toen dat gebeurde. Ik snap wel dat het verhaal over het schilderij afgerond moest worden, en ik denk dat Donna Tartt dat opzich ook wel knap heeft gedaan. Ik vond de ondergrondse, psychologische spanning heel mooi, maar de harde actie kon me weinig boeien. Toch verpestte dit voor mij niet het hele boek, ik ben niet vergeten hoe mooi het eerste deel van het boek was. Dat deel deed me erg denken aan De Verborgen Geschiedenis, jammer dat ze die stijl niet wist vol te houden in het laatste deel van het boek.