Als ik er een gezegde voor mag gebruiken dan wordt het deze: één uur van onbedachtzaamheid kan maken dat men jaren schreit. Een boek over rechecheur Martin, een dementerende moeder, een babylijkje en een verdwenen vriendin. Een boek wat makkelijk wegleest, echter er ontbreekt een spaningsopbouw. Ik verwachte dan ook op het eind een mega ontknopping, maar nee hoor helemaal niet. Ik had het uit en dacht was dit het nou. Het voelde voor mij als een boek in wording, een eerste verhaallijn waar de spannende elementen nog aan toegevoegd moeten worden. Een omschrijving van personen met een verhaal maar niet meer dan dat, geen hoogvlieger dus. Pluspunt is dat ik het kaft wel heel mooi vind.